Pietlut?

Vorig jaar een onverwacht succes, en nu herhaald en nagebootst: een serie van 10 boeken voor slechts een paar euro per deel, met bon uit de krant. De Volkskrant en uitgeverij Meulenhoff lanceerden vorig jaar de serie met tien boeken van Nobelprijswinnaars. En nu heeft dezelfde combinatie een serie met boeken die een literaire prijs ontvingen; het Parool biedt de Bibliotheek van verboden boeken.
Ik tik graag boeken op de kop; en gebonden uitgaven zijn geenszins te versmaden. Er zijn echter twee redenen waarom ik de series links laat liggen. Allereerst koop ik alleen boeken waarvan ik me stellig voorneem ze ook daadwerkelijk te lezen. Niet alle boeken uit de series leken me noodzakelijk om te lezen. Daarnaast had ik sommige boeken al. Conclusie: ik zou dus slechts enkele delen uit die series hoeven te kopen. En inderdaad: er zitten boeken bij die ik graag wil lezen (McEwan: Amsterdam / Brecht: De blikkentrommel / Rushie: Duivelsverzen etc.). Maar: welke idioot van een uitgever heeft goedkeuring gegeven aan het plaatsen van een groot serienummer op de rug van ieder omslag? Ik wil in mijn boekenkast tussen mijn paar McEwan-titels geen uitgave waarop een grote 1 prijkt. Of bij de Dostojevski's een boek met een vette 9.
De uitgever die dit heeft goedgekeurd heeft de series niet voor boekenliefhebbers uitgegeven, maar voor Lecturama- en Encyclopedie-verzamelaars. De series zijn bedoeld voor mensen die zo'n mooi rijtje van 1 tot 10 naast elkaar willen hebben. Die de 120 dagen van Sodom van De Sade hoogstwaarschijnlijk nooit zullen lezen, maar het niet kunnen verdragen dat in het rijtje boeken in de kast het deel met de 5 op de rug ontbreekt. Ik gun die mensen boekenkasten vol series, maar als boekenlezer én als uitgever gruwel ik van deze manier van uitgeven. De series bieden titels die onderling geen inhoudelijke band met elkaar hebben en toch een rangnummer hebben gekregen. Ik ga voor de titels die ik wel wil lezen op zoek op naar een oudere druk...