Grisham

Ik was een weekje in Zuid-Frankrijk, alwaar M. en ik met twee vrienden een fraai huis hadden gehuurd. Het huis was van alle gemakken voorzien, alsook van een ruime tuin met ligstoelen en grote bomen die veel schaduw boden. Enfin, tijdens deze week vooral datgene gedaan wat ik wilde doen: lezen. Op zich niet eens zoveel titels gelezen (slechts tweeëneenhalf), maar wel veel pagina's. Allereerst Het Vonnis van John Grisham. Ik las al eens eerder twee boeken van hem en die bevielen me best goed. Maar deze pil van bijna 600 pagina's viel (uiteindelijk) flink tegen. Het is een goed geconstrueerd verhaal waarin de spanning langzaam opgevoerd wordt en waarbij je na zo'n 400 pagina's gaat uitzien naar dat ene feitje of die ene gebeurtenis waardoor het verhaal kantelt en de verhaallijn explodeert. Dat gebeurt dus niet. Uiteindelijk wordt datgene waartegen al die tijd juridisch gestreden wordt simpelweg uitgevoerd. Een flinke afknapper, temeer het verhaal wel de mogelijkheid bood om er een echt spannende en onvoorspelbare draai aan te geven (want de echte moordenaar blijft vrij rondlopen en was binnen handbereik). Als je voor de reguliere verhaallijn al 600 bladzijden nodig hebt, ben je als schrijver niet voldoende competent. Voor mij geen Grisham meer.