De multiculturele samenleving

Het land van haat en nijd van VN-journalisten Margalith Kleijwegt en Max van Weezel leverde een poosje terug nogal wat ophef op omdat toenmalig minister van Justitie Donner in dit boek zegt dat het invoeren van de sharia in Nederland in principe mogelijk is, mits er voldoende meerderheid is bij kiezers en daarna parlement. De overdreven en hypercorrecte reactie van enkele politici op deze uitspraak tekent de spastische houding van autochtonen tegenover hun vreemde bevolkingsgroepen. Zolang de buren keurig netjes hun vuilniszakken op tijd langs de straatkant zetten en hun hegje netjes knippen, zijn we bereid ze te accepteren. (Ik moet toegeven: ik erger me ook aan onaangepast gedrag, maar dan vooral aan bellers in stiltecoupés in de trein en ouders die met 80 km per uur hun kinderen in de SUV naar school crossen). Dit boekje lees je in een vloek en een zucht uit, en biedt op zich aardige voorbeelden van de tegenstellingen tussen allochtonen en autochtonen, bekeken vanuit beider gezichtspunten. Wat me stoorde aan dit boek is de beperkte blik. Er zijn enkele mensen gevolgd, en die heten dan representatief voor de gehele problematek te zijn. En ook in dit boek is er steeds één partij die de schuld krijgt (PvdA) - zelfs bij Vrij Nederland is men bang om te links gevonden te worden. Wie durft nu eens te roepen dat de VVD toch ook alweer 12 jaar onafgebroken aan de macht is - als daar niet minstens ook een verantwoordelijkheid ligt... De ondertitel 'Hoe Nederland radicaal veranderde' wordt in het boek overigens niet verklaard, want er worden slechts voorbeelden van verandering gegeven, niet de achterliggende redenen ervan. Het boekje heeft me dus vooral ergernis opgeleverd; toch ook daarom was het lezen ervan geen verloren tijd.