Zelfmoord in de literatuur

Het boek stond al twee jaar in mijn kast, maar pas nu las ik het: De laatste deur van Jeroen Brouwers. Ondertitel: Essays over zelfmoord in de Nederlandstalige letteren. Het is een groots boek, behorend tot het beste wat Brouwers publiceerde. Ruim de helft van het boek (van iets meer dan 500 bladzijden) besteedt Brouwers aan minibiografietjes en verhandelingen over schrijvers die de hand aan zichzelf sloegen. Daaronder bekendere schrijvers (Ter Braak, Haverschmidt, Emmens, Arends en T'Hooft), en ook veel onbekende. Hij schrijft met eerbied over hen, en ontkracht waar mogelijk de vele geruchten die over hen de ronde doen/deden. Maar soms schrijft Brouwers ook met ingehouden woede, zoals in het stuk over Dirk de Witte, die hij het flink kwalijk neemt dat hij voorafgaande aan zijn zelfmoord allerlei vage tekenen noteerde en uitsprak, en zo de nabestaanden opzadelde met een zoektocht naar een zogenaamde diepere waarheid die echter helemaal niet bestond. Hiernaast ruimt Brouwers veel plaats in voor allerlei essays over zelfmoord, de terminologie en het taboe rondom zelfmoord, de wijze waarop zelfmoord in jeugdliteratuur wordt weggemoffeld, enzovoort. Dit alles bij elkaar levert een meesterlijk boek op, met eruditie geschreven in een stijl die niet minder verheven is. Wat een gevarieerd en belangwekkend oeuvre heeft Brouwers toch op zijn naam staan. En nog steeds geen PC Hooftprijs... Schandalig!