Uien pellen

Ruim een maand geen updates, dat is ongebruikelijk lang. Er wachten weliswaar drie gelezen boeken op bespreking hier, maar feit is ook dat ik wat minder lees. Thuis kom ik er weinig aan toe; ik lees vooral in de trein. Soms verkies ik het dan om naar muziek te luisteren, te suffen of naar buiten te kijken. Tja, dan schiet het niet op.

Enfin in deze log meteen maar twee boeken, een dikke en een bijpassend dunnetje. Van Günter Grass las ik een paar jaar geleden eens zijn meesterlijke In krabbengang, verder nog niets. Nu dan zijn autobiografische roman De rokken van de ui. Het leidde vorig jaar bij verschijnen tot een rel omdat Grass erin onthult dat hij aan het einde van de oorlog bij de WaffenSS diende, en dat terwijl hij zelf een krachtig bestrijder van het zwijgen over het oorlogsverleden is geweest. In Duitsland een belangrijker onderwerp dan daarbuiten. Los van die discussie: De rokken van de ui is gewoon een erg goed boek over wat een opgroeiende jongen vanaf zijn elfde allemaal meemaakt: thuis, tijdens de oorlog en de chaos daarna, tijdens het zoeken naar een plek in de maatschappij die zelf ook zoekende was enzovoort. Grass probeert niet voor alles een verklaring te geven, soms tast hij openlijk in het duister waarom hij bepaalde keuzes maakte zoals hij ze maakte. Daarmee stelt hij zich kwetsbaar op. Dat en een prachtige stijl zijn de ingrediënten voor een groots boek.

Antoine Verbij stelde een bijpassend boekje Bij de rokken van de ui samen, waarin hij inzicht geeft in wat tijdens de 'affaire-Grass' speelde. Daarnaast ook het interview met de Frankfurter Allgemeine dat kort voordat het boek verscheen werd gepubliceerd en het begin van de affaire vormde.