Capote

De indrukwekkendste roman die ik in lange tijd gelezen heb: In koelen bloede van Truman Capote. Ik kende Capote vaag van een een zomergasten-fragment of zoiets, en toen ik het boek bij de boekhandel in de kast zag staan dacht ik: laat ik maar eens dit boek van hem lezen. Er is al zoveel over dit boek geschreven dat ik het nalaat om de feitelijke achtergronden hiervan te beschrijven, als ook de invloed die dit meesterwerk op het verdere leven van de schrijver had. De titel en de auteur in Google en je komt er alles over te weten. Ik beperk me tot wat voor mij dit boek zo prachtig maakt, en dat is het vertelperspectief. Natuurlijk: het verhaal en de zo feitelijk mogelijke beschrijving van de aanloop tot de moord, de moord zelf, de zoektocht naar de daders, hun ondervraging en berechting, hun wachten op de uitvoering van de doodstraf en tenslotte de voltrekking daarvan, dit alles vormt een boeiend geheel. Maar de wijze waarop Capote dit beschrijft, zoveel mogelijk opgetekend en opgeschreven vanuit de mond van de belangrijkste betrokkenen, is werkelijk fenomenaal. Ieder personage krijgt het karakter mee zoals Capote die persoon heeft ervaren, ook wanneer hij hen citeert en hun spreekwijze onverbloemd weergeeft. De twee moordenaars (of eigenlijk heeft slechts één van de twee de schoten gelost) krijgen uiteraard de meeste aandacht; sympathiek ging ik ze niet vinden, wel minder gruwelijk dan je op basis van hun daden zou verwachten. Nee, geen begrip, maar minder zwartwit. Er schijnen allerlei films over dit boek en over Capote te zijn; ik weet niet of ik die ga zien. Ik denk dat die niet meer inzicht in dit boek zullen geven, daarvoor is het uit zichzelf al krachtig en meesterlijk genoeg.