Istanbul

De afgelopen dagen was ik in Istanbul, en daar las ik de tweede helft van dit boek. Ik had nog nooit eerder iets van nobelprijswinnaar Orhan Pamuk gelezen, en deze persoonlijke bespiegelingen over deze stad en memoires over een jeugd in Istanbul in één vormen toch wel een stemmig en boeiend geheel. In Istanbul heerst de weemoed: het was ooit het centrum van een wereldrijk, maar sindsdien verkeert de stad zowel uiterlijk als innerlijk in een proces van verval. De hoogtepunten dateren allemaal uit het (verre) verleden; in de tegenwoordige tijd brengt de stad niets voort dat een bezoek rechtvaardigt cq waarover de bewoners trots kunnen zijn. Ook Pamuks eigen (aanvankelijk rijke) familie is in verval, zijn ouders vormen bovendien geen harmonisch echtpaar. Dit alles vormt voor Pamuk de kapstok voor 37 hoofdtukken waarin hij allerlei facetten van zijn eigen jeugd en van de stad beschrijft. Hij schrijft breedsprakig, maar tegelijkertijd ook met aandacht voor het detail, op een prachtige toon én met weemoed. Het boek leest niet snel, het is het waard om aandachtig gelezen te worden.