Poëzie

Ik ben geen poëzie-lezer. Ik houd van vloeiende teksten, brede en ferme verhaallijnen. Geen subtiele werelden op de vierkante milimeter. Ik houd zeker van haute cuisine, maar wel een bord vol graag. Geen bordje met drie oesters op drie manieren klaargemaakt, maar een schaal met een dozijn verse Belons 00000! Enfin, De Golden Gate van Vikram Seth vormde een welkome uitzondering op deze regel, alhoewel... Het is een roman in verzen: in ruim 500 sonnetten vertelt hij een fraai liefdesverhaal. Het loopt als een trein; ik had het boek van ruim 300 bladzijden in twee drukke werkdagen uit. Gewoon een lekker verhaal ook: vijf hoofdpersonen waarvan de meesten elkaar aan het begin nog niet kennen, maar waar allerlei verwikkelingen ervoor zorgen dat ze onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. De versvorm maakt het boek luchtig; de vertaling is erg fraai gedaan. Soms zijn de rijmwoorden wat gezocht, maar meestal erg geslaagd en vrolijk stemmend. Na Twee levens dat ik anderhalf jaar geleden las wederom een geslaagd boek van Vikram Seth. Op mijn plankje 'nog te lezen boeken' staat reeds Verwante stemmen, waar ik louter positieve berichten over hoor. En in het voorjaar verschijnt bij Van Oorschot de vertaling van Seth's grootste roman A suitable boy, dat naar het schijnt de dikste roman uit het Engelse taalgebied is. Ik ga beide boeken dit jaar nog lezen! Hierna twee foto's van De golden gate, in 2005 zelf geschoten: de eerste vanaf de boot, de tweede vanuit de auto - klik op de foto voor een groter formaat. Gewoon fraai, zoals dit boek. (Ik kocht het onlangs in de ramsj bij de Slegte...)