Booker Prize

Ik struinde door Scheltema en kon niet echt veel van mijn gading vinden; in een hoek wel een stapel exemplaren van De witte tijger, de dit najaar met de Booker Prize bekroonde debuutroman van de Indiase schrijver Aravind Adiga. Het leek me wel een pageturner, dus vooruit. En inderdaad, ik las het boek van 279 bladzijden in een zaterdag- en zondagmiddag uit. Het is een rauw verhaal over de wijze waarop de ik-figuur zich aan zijn bediendenbestaan weet te ontworstelen en zelf een rijk en manipulerende persoon wordt. Want dat is de boodschap van het boek: het moderne India is een door en door verziekt, corrupt land waar de politieke praktijk, het nimmer uit te roeien kastesysteem, machtsuitoefening en familiebanden voorkomen dat het echt de status van ontwikkelingsland weet te onstijgen. De beschrijvingen van het ouderlijk dorpje op het platteland en de hoofdstad New Delhi kwamen erg overeen met de indrukken die ik er zelf opdeed tijdens mijn reis twee jaar geleden. De grote tegenstellingen in New Delhi en andere miljoenensteden waar ik was (Jodhpur, Jaipur), en de ontelbare rondhangende mensen in de vele smerige dorpjes waar we met onze bus doorheen reden, bieden het decor voor dit verhaal waarin de rauwe werkelijkheid nergens geromantiseerd wordt. Dat maakt deze roman zeker een apart en nuttig boek, ook al was de boodschap me halverwege eigenlijk wel duidelijk. Maar goed, geenszins een miskoop.