Vader en moeder

Drieënhalf jaar geleden was mijn blog over Joe Speedboot van Tommy Wieringa een van de eerste van deze leeslog. Lees hier wat ik toen van dat boek vond. Gelukkig heeft hij zich door het enorme succes van dat boek niet laten verleiden tot het snel produceren van een opvolger. Ruim drie jaar deed hij dus over Caesarion, en dat is een mooi tempo. Deze nieuwe roman is niet zo goed als Joe Speedboot, maar eigenlijk kon niemand dat ook verwachten: Joe Speedboot is te goed om zomaar te evenaren of te overtreffen. De recensenten van Caesarion van de NRC en Het Parool konden zich niet over hun teleurstelling daarover heenzetten. Ikzelf vergeef het Tommy Wieringa graag. Want ik las het boek desondanks met veel aandacht en leesgenot, ofschoon het bepaald niet zo'n vrolijk boek is als Joe Speedboot. Maar het zegt veel dat ik op één avond de eerste 60 bladzijden hiervan las, en op Hemelvaartsdag de resterende 300... Het verhaal is opgebouwd rondom het klassieke thema van de relatie van de hoofdpersoon (hier de ik-figuur) met vader en moeder. Het is een indringend relaas van een zoektocht naar afkomst en identiteit. Veel elementen blijven echter onderbelicht of worden niet afgerond (bijvoorbeeld: wie is die ik-figuur nu eigenlijk?), en die doen afbreuk aan de kracht van het verhaal. Misschien had Wieringa toch nog een jaartje langer over het schrijven van dit boek moeten doen. Wat dit boek desondanks lezenswaardig maakt zijn de schrijfstijl en de unieke observaties, die sowieso alle eerder boeken van Wieringa bijzonder maken. Geen perfect boek dus, zoals Joe Speedboot wel was. Maar Wieringa blijft ook hiermee bewijzen een bijzondere schrijver te zijn, die hopelijk nog veel meer romans zal produceren.