Parlevink

Van 5 november 1954 tot 5 februari 1955 en van 4 januari tot 10 december 1956 schreef Godfried Bomans in de Volkskrant satireachtige stukjes onder het pseudoniem Parlevink. Een aantal van deze stukjes werd in 1957 onder de naam Op het vinkentouw gebundeld. Het is een ideaal nachtkastboek; met iedere avond een twee- of drietal stukjes uit dit boek sluit je een dag prettig af. Hier niet louter de bekende Bomansiaanse meligheid, maar toch ook sluimerende kritiek op alledaagse verschijnselen. De Koude Oorlog, de verzuiling en de RK-kerk krijgen alle aandacht. Er zitten heerlijke teksten in. Over een Russische atlete als pion in de Koude Oorlog: Nina Ponomareva is een Russische Reuzin, wier historische verdienste tot dusver beperkt was tot een worp met de discus in Helsinki. Ze had daarvóór al geworpen, o.a. in Bakoe, Tiflis en andere gemeenten achter het IJzeren Gordijn, maar dit waren vermoedelijk propaganda-worpen. Het kolossale mens verscheen echter op klaarlichte dag in Helsinki en smeet het ding tot ver over de tribunes.
De verzuiling hekelt Bomans middels een verslag van een stormachtige vergadering waar de Humanistische Bond van Echoput-houders, de Katholieke Vereniging van Echoput-bezitters, de Nederlands Hervormde Bond van Echoputhouders, de Gereformeerde Putters en enige Echohouders van vrijzinnig-christelijke huize aanwezig waren. Zelfs een communistische afdeling, die slechts over twee putten beschikte, legde het oor te luisteren. Er is veel onderlinge argwaan. De heer Netelbrink voert het woord: Bovendien hebben wij langs deze weg een groeiende invloed van Rome te vrezen. Het is bekend, dat het Vaticaan zich van steeds meer putten meester maakt. Hij wees in dit verband op Spanje, waar het menig toerist was overkomen dat hij een protestantse vraag naar beneden wierp, om tot zijn bevreemding een rooms antwoord terug te krijgen. Een nader onderzoek wees uit, dat op de bodem van de put een bezoldigd Jezuïet had plaats genomen. Spreker achtte deze vorm van apostolaat zorgwekkend. Uiteindelijk verdwijnen alle onderlinge verschillen als sneeuw voor de zon in de gezamenlijke afkeer van de communisten, aangezien hier van een Vrije Put, zoals in de statuten bedoeld, geen sprake was, daar de echo tevoren door Moskou was vastgesteld.