Stijl!

Mevrouw Verona daalt de heuvel af is in precies een jaar tijd het vierde boek dat ik van Dimitri Verhulst las, en na deze inhaalslag durf ik de stelling aan dat Verhulst - samen met Jeroen Brouwers - de beste Nederlandstalige auteur van dit moment is. Jeroen Brouwers bevindt zich in zijn 'fin de carrière' - Verhulst is nog geen veertig en ofschoon ik hoop dat Brouwers nog vele jaren heeft en vele boeken schrijft, is Verhulst de belofte voor de toekomst. Net als de drie eerdere boeken die ik van Verhulst las is dit boekje van ruim honderd bladzijden een parel van stilistisch meesterschap. Het verhaal is eenvoudig en staat op de achterflap samengevat, maar het zijn de details die dit boekje groots maken. Verhulst schreef dit vóór zijn bekroonde Godverdomse dagen op een godverdomse bol, en veel passages in Mevrouw Verona daalt de heuvel af lijken een oefening daarop. In die passages verlaat hij de verhaallijn en treedt hij in het abstracte, precies zoals in Godverdomse dagen. En dat alles met verbazingwekkend inzicht in het leven, geschreven in een stijl die mooier is dan mooi. Verhulsts beschrijvingen van het leven in het kleine dorpje Oucwègne zijn verrukkelijk: hoe een koe burgemeester wordt, hoe de kruidenierster aan haar pensioen komt en hoe mevrouw Verona een cello laat maken uit de boom waaraan haar geliefde zich ophing. Hoofdstuk 6 begint fenomenaal, maar omdat ik me moet beperken in het aantal citaten (het is moeilijk kiezen wat niet te citeren!) toch slechts die ene zin waar ik een kwartier lang mee bezig ben geweest, want wat is-i groots en mooi:

Want alleen alleen herinnert een mens de mens gepast aan twee.

Lezen dit boek, en de rest van Verhulst!