?

Dit meenemertje uit de boekhandel bleek een eigenaardig en aantrekkelijk boek. De vragende vorm van Padget Powell bestaat slechts uit vragen. Iedere zin is in de vragende vorm, er zit geen verhaal in. Je wordt als lezer permanent uitgedaagd, ook heeft het lezen van alleen maar vragen iets hallucinerends; sommige vragen zijn grappig, sommige bizar en onzinnig en te Amerikaans, maar sommige zeer confronterend. Ik had bij het lezen van deze 170 bladzijden vol vragen een potloodje bij de hand om opmerkelijke vragen aan te kruisen. Ik geef er een aantal, dan heb je een indruk van het boek, ook al heb ik vooral de meest aardige of denkwaardige aangetekend, maar goed: Zou je willen dat je had begrepen wat je niet hebt begrepen in elke situatie van onbegrip op elk gebied en op elk moment van je leven? Beschouw je leven volgens vaste patronen als bevrijdend of beperkend? Heb je ooit gedacht dat je in zekere mate gestoord was? Wat is het leukste wat je op dit moment zou kunnen doen? Is begrijpelijkheid te danken aan de intelligentie van de spreker, van de toehoorder of van beiden? Zitten er hiaten in je karakter? Hoeveel schroevendraaiers denk je dat nodig zijn voor bekwaam en normaal onderhoud in huis? Heb je verstrekkende plannen voor zelfontplooiing of heb je het vrijwel opgegeven op dat gebied? Is het hele leven onbenullig, of is het grotendeels onbenullig met kortstondige pieken van benulligheid, of is het een spectrum van onbenulligheid tot benulligheid waarin mensen verschillende posities innemen, en zijn die posities op dat spectrum van onbenulligheid vast of variabel? Wat ik bedoelde was: kun je net als de schuif van een trombone omhoog- en omlaagglijden over het spectrum van onbenulligheid tot benulligheid of toeter je de godganse dag dezelfde domme of minder domme toon?