Terug naar Berlijn

Van F. Springer was al een poos geen nieuwe roman verschenen; nu is er dan de roman over Berlijn ten tijde van de Wende. Springer zat er toen zelf als ambassadeur. Er zijn schrijvers die je direct aan hun stijl herkent. Wanneer je niet zou weten door wie de tekst geschreven is, weet je dat bij Springer binenn een paar pagina's. De ironische ouwejongenskrentenbrood-setting (veelal met diplomaten die napraten in de bar van een goed hotel) en de vlotte uitspraken zijn typisch Springer. Teheran, een zwanezang vind ik zijn beste boek, omdat die setting het meest tragikomisch wordt uitgewerkt. Maar ook in Quadriga. Een eindspel valt er het nodige te genieten op dit gebied. Helemaal overtuigen doet de roman ook weer niet. Wanneer je zoals Springer hier doet het verhaal vanuit verschillende jaren laat vertellen, moeten die verschillende jaartallen een ondubbelzinnige en onontkoombare eenheid vormen. En dat doen ze m.i. niet. Het verhaal had net zo goed in een flashback verteld kunnen worden. Maar goed, zo'n lichtverteerbare Springer blijft lekker lezen.