Hazeldonk

Twee jaar geleden heb ik ruim negen maanden deels part-time, deels full-time bij een uitgeverij in het Belgische Mechelen gewerkt, en ook in de afgelopen maanden was ik er (on)regelmatig. Zowel toen als tot voor kort inclusief enkele overnachtingen per week. De grens bij Hazeldonk (per auto of Thalys) en die tussen Roosendaal en Essen (per gewone trein) passeerde ik talloze keren. Een lieve collega in Mechelen gaf me vorige maand een boek Beste buren waarin negen Belgen over Nederland schrijven en negen Nederlanders over België. Onder hen bekende namen als David van Reybrouck, Geert van Istendael, Charlote Mutsaers en Hugo Camps, maar ook enkele onbekenden. In alle gevallen hadden de auteurs iets met dat andere land voorbij Hazeldonk. Deze collectie geschriften uit 2011 biedt interessante inzichten in de overeenkomsten en verschillen tussen Nederland en België (vooral: Vlaanderen), ofschoon de generalisaties niet van de lucht zijn. Ze zijn deels herkenbaar, maar evenzeer gebaseerd op vermeende feiten en n = 1. Laat ik het bij mezelf houden: sinds ik er werk/gewerkt heb, er onnoemelijk veel heb gelachen, we onze onderlinge verschillen (met plezier) hebben uitvergroot, ik er vrienden heb gemaakt en ik dat (uit Nederlandse ogen) zootje ongeregeld in de openbare ruimte heb weten te waarderen en liefhebben, is dat land onder onze zuidgrens geen land meer 'om snel doorgheen te rijden op weg naar het zuiden.' Eerlijk gezegd twijfel ik dikwijls gevoelsmatig al sterk aan welke kant ik bij Hazeldonk het liefst rijd: richting noord of richting zuid...