30 juni 2013

Vliegen

Na het geweldige Alsof het voorbij is (zie hier de weblog) komt Julian Barnes wederom met een kort en eigenzinnig boek. Als je op internet besprekingen van Hoogteverschillen opzoekt, krijg je veelal lange doorwrochte stukken voorgeschoteld waarin de recensenten het verband tussen de drie delen van dit boek proberen te verklaren. Er zijn natuurlijk voldoende verklaringen te geven, maar helemaal natuurlijk vond ik het onderlinge verband tussen het deel over de eerste aeronauten, het verhaal over de relatie tussen Sarah Bernhardt en Fred Burnaby en het slotdeel waarin de schrijver de gevolgen van de dood van zijn vrouw beschrijft niet. Maar eigenlijk vind ik dat verband niet zo heel belangrijk. Iedere pagina van dit boekje, en die van het derde deel helemaal, biedt een intense leeservaring met fraaie inzichten en krachtige bespiegelingen. Alsof het voorbij is had op mij meer impact, maar dit nieuwste boek mag er zeker zijn.

Dagelijks

Aan het begin van dit jaar las ik het eerste deel Zoon van de zesdelige romancyclus Mijn strijd van de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård (zie hier de weblog daarvan). Na dat intrigerende eerste deel nu het tweede deel Liefde, dat een andere sfeer uitdraagt maar evenzeer boeit. In dit deel staat zijn verwording tot huisvader centraal, terwijl hij tegelijkertijd zijn schrijverschap gestalte probeert te geven. De breuk met zijn vorige geliefde wordt slechts kort genoemd, maar vervolgens beschrijft Knausgård uitgebreid en minitieus hoe hij verliefd wordt op Linda, met haar gaat samenwonen, en drie kinderen krijgt. Met vrienden voert hij lange discussies over het schrijversvak en andere folosofische onderwerpen, en bevecht hij thuis zijn eenzaamheid om te kunnen schrijven. Feestjes, etentjes met vrienden, het huishouden, de kinderen en de grootouders: alles wordt zeer nauwkeurig beschreven en uitvoering becommentarieerd. Knausgård leidt een (deels) herkenbaar en ook uitzonderlijk leven. Wederom fascinerend en een beetje verslavend, dit boek. Het derde deel is ook al vertaald; dat ga ik binnenkort zeker lezen.

16 juni 2013

Aftakeling

Ik lees met graagte Dimitri Verhulst; in de auteursindex kun je zien dat ik er al een flink aantal van zijn boeken gelezen heb. In interviews verklaarde Verhulst zich over zijn laatste twee boeken te schamen, en dat hij nu weer een boek op niveau had geschreven. En inderdaad, De laatkomer is beter dan De laatste liefde van mijn moeder en De intrede van Christus in Brussel ofschoon ik die toch ook met genoegen las. Deze nieuwste is echter van een hoger niveau, complexer en verwarrender. De hoofdpersoon Désiré, begin zeventig, doet zich voor alsof hij dement wordt om te ontkomen aan zijn vrouw en ook om in het bejaardentehuis geplaatst te worden waar een jeugdliefde woont. Het is een met flair geschreven verhaal, vol komische en ingenieuze details en vol prachtige zinnen, maar uiteindelijk kantelt de sfeer. Dat maakt dat het boekje nog lang na het uitlezen blijft hangen. Een fraai boek!

05 juni 2013

Confrontaties

Ik las al vele boeken van Philip Roth (zie de auteursindex) maar nog lang niet alle, en ook nog niet alle romans die tot zijn allerbeste worden gerekend. Amerikaanse pastorale geldt als een hoogtepunt in zijn oeuvre, en het is inderdaad een veelomvattend boek. Het kerngegeven is eenvoudig: vlak na de Tweede Wereldoorlog trouwt de mooie en sportieve Semyour Levov met de miss Jersey en beiden bouwen aan hun Amerikaanse droom. Hun dochter gooit in de jaren zestig letterlijk en figuurlijk roet in het eten: zij plaatst een bom in het winkelcentrum als protest tegen de oorlog in Vietnam. Dit gegegevn gebruikt Roth om ontelbare conflictsituaties en tegenstellingen in levensvisie gedetailleerd uit te werken. Soms is hij in zijn verklaringen iets te uitleggerig en betweterig, maar het resultaat is bovenal een rijk en gevarieerd boek dat een fraai en originele beschrijving geeft van de tweede helft van de twintigste eeuw. Mooiste confrontatie: de hardwerkende selfmade-man tegenover de maatschappijkritische dochter die geen boodschap heeft aan hard werken, maar zich afvraagt ten koste van welke waarden deze persoonlijke groei gaat. Zo zijn er echter vele in dit boek. Ik deed ongeveer een maand over dit boek; niet omdat het me tegenstond, maar ik had teveel werk te doen. Philip Roth kondigde eerder dit jaar aan dat hij was gestopt met schrijven. Jammer, want zijn laatste boeken vond ik steeds geslaagd. Gelukkig heb ik nog voldoende Roth-titels te gaan; ze komen hier vanzelf voorbij.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.