Het been

De vaderlandse literatuur blijkt regelmatig in staat tot verrassingen die de lezer tot gelukzaligheid stemmen. Enfin, vorig jaar de Libris literatuurprijs, wat mij eigenlijk weerhoudt tot nieuwsgierigheid, maar La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer is een regelrecht meesterwerk dat je als lezer flink te grazen neemt. Op het titelblad staat 'Een roman', maar is het dat wel? Waarheid en verdichting wisselen stuivertje en houden de aandacht voortdurend vast. Maar bovenal is het een boek vol prachtige zinnen, vol heerlijke (en soms ook: huiveringwekkende) beschrijvingen en vol rake observaties. La Superba is de bijnaam van de stad Genua, waar Pfeijffer in verzeild raakte en bleef wonen. Ik ken geen ander boek waarin de Italiaanse volksaard zo zwierig wordt beschreven. Van het Come si deve (alles hoort te zijn zoals het hoort), het voetballen (Genua heeft twee voetbalclubs), de corruptie, de uittocht naar La Merica, de pleintjes en stegen. En dan zo'n uitspraak dat er oude, verlepte vrouwen in Genua hoopten dat de stad na een lange belegering eindelijk zou vallen: hunkerend naar die verkrachtende woeste, stoere mannen... Pfeijffer gooit allerlei verhaallijnen als een bord spagetti over de lezer uit, maar uiteindelijk knoopt hij die toch aardig goed aan elkaar. Dat is eigenlijk geen noodzaak, want de couleur locale is te divers en te kleurrijk om in één geheel te vangen. En wie wil snappen wat al die bootvluchtelingen uit Afrika beweegt: Pfeijffer overtroeft alle journalistiek hieromtrent. Ach ja, een boek dat me de tijd deed vergeten. Grandioos. Superb!