Poen, poen poen poen

Korte tijd geleden las ik van Correspondent-journalist Rutger Bregman een aardig essay over de welvaartsverdeling; hij schreef dat samen met Jesse Frederik (zie hier). Al daarvoor verscheen van Bregman dit krachtig pleidooi in boekvorm voor het basisinkomen. Gratis geld voor iedereen is echter meer dan louter een pleidooi voor het basisinkomen. Het is een pleidooi voor open grenzen, voor vooruitgang, voor vertrouwen etc. Want ja: vroeger was alles slechter, en we leven hier in West-Europa in een Luilekkerland waar onze overgrootouders, en helemaal hun voorouders, niet eens van konden dromen. Bregman behandelt niet de als vanzelf oprijzende vraag waarom politici, die de oude tijden willen doen herleven, zoveel steun hebben. Maar als lezer ontkom je daar niet aan; wat zijn wij mensen toch sukkels. Maar goed: Bregman kijkt juist vooruit en staaft zijn beweringen met vele bronnen. Een gemiddeld hoofdstuk van 20 pagina's kent minstens 30 eindnoten naar studies. Open de grenzen, geef zwervers geld in plaats van zes hulpverlenende instanties, houd op met koopkrachtplaatjes en BBP-berekeningen (want er is zoveel essentieels in het leven dat daarin niet wordt meeberekend), etc etc. De (be)rekenende economen zijn aan de macht, en daarmee doen we ons flink tekort. Bregman is echter een optimist: ooit komt het inzicht en dan gaat het snel. Dit boek van 200 pagina's stemt hoopvol. Vanwege de inhoud, maar ook omdat er 26-jarigen als Bregman zijn die zulke boeken kunnen schrijven...