Korte baan

Tien jaar geleden las ik voor het eerst twee verhalenbundels van Bob den Uyl (zie hier de weblog), en vorig jaar twee bundels met selecties (hier en hier). Ik wilde gewoon meer, en kocht een bundeling van zijn eerste vier verhalenbundels. Quatro primi bestaat uit Vogels kijken, Een zachte fluittoon, Met een voet in het graf en De ontwikkeling van een woede. Een zachte fluittoon las ik 10 jaar geleden dus al, maar het herlezen was bepaald geen straf. Inderdaad, het 'Luister, een Montenegrijnse oorlogszang' is ronduit subliem en de hotelbelevenissen in 'In 't groene dal' uit Met een voet in het graf is eveneens hoogst vermakelijk. In dit eerste viertal zitten ook enkele doorwrochte en moeizame verhalen, maar ook deze bundel las ik in korte tijd met groot genoegen (en dikwijls met tranen in mijn ogen) uit. Hoe zeldzaam: je zit 's ochtends in een overvolle forensentrein - iedereen staart sikkeneurig naar zijn mobiel of het gratis krantje - en je weet niet waar je het zoeken moet van het lachen. Tja, ik herhaal maar: Bob den Uyl verdient een verzameld werk.