Apartheid

Rond kerst en nieuwjaar was ik op vakantie in Kaapstad. Daar bezocht ik het District Six Museum aan de Buitenkantstraat. Het is een treurige geschiedenis: District Six was een levendige woonwijk aan de rand van het centrum van Kaapstad, aan de voet van de Tafelberg. In 1966 kondigde het apartheidsregime af dat de wijk moest worden afgebroken ten behoeve van blanke bewoners; negen jaar later was het daadwerkelijk zover en werden de bewoners naar huidskleur gedeporteerd naar townships ver buiten de stad. Een nieuwe wijk kwam er niet, en het gebied is nu grotendeels een lege vlakte. Het museum biedt een bonte verzameling herinneringen, in tekst, foto's, attributen. Beneden in een hoekje bevindt zich een boekenstalletje, en daar staat de 72-jarige Noor Ebrahim die sinds de jaren negentig in het museum werkt en een boekje schreef over zijn jeugd in District Six, en over het karakter van de wijk. Noor's story. My life in District Six is allemaal wat onbeholpen opgeschreven, niet bedoeld om een literair meesterwerk te zijn, maar louter om aan de lezer te vertellen hoe het was. Het boekje staat vol foto's, en die 88 pagina's lees je dan ook in één keer uit. Achterin het boekje ook foto's van de schrijver met hoge gasten die het museum bezochten: Nelson Mandela, Al Gore en Koningin Beatrix. Hij wilde heel graag het boekje ook voor mij signeren.

Korte baan

Tien jaar geleden las ik voor het eerst twee verhalenbundels van Bob den Uyl (zie hier de weblog), en vorig jaar twee bundels met selecties (hier en hier). Ik wilde gewoon meer, en kocht een bundeling van zijn eerste vier verhalenbundels. Quatro primi bestaat uit Vogels kijken, Een zachte fluittoon, Met een voet in het graf en De ontwikkeling van een woede. Een zachte fluittoon las ik 10 jaar geleden dus al, maar het herlezen was bepaald geen straf. Inderdaad, het 'Luister, een Montenegrijnse oorlogszang' is ronduit subliem en de hotelbelevenissen in 'In 't groene dal' uit Met een voet in het graf is eveneens hoogst vermakelijk. In dit eerste viertal zitten ook enkele doorwrochte en moeizame verhalen, maar ook deze bundel las ik in korte tijd met groot genoegen (en dikwijls met tranen in mijn ogen) uit. Hoe zeldzaam: je zit 's ochtends in een overvolle forensentrein - iedereen staart sikkeneurig naar zijn mobiel of het gratis krantje - en je weet niet waar je het zoeken moet van het lachen. Tja, ik herhaal maar: Bob den Uyl verdient een verzameld werk.

Zwaan kleef aan

Precies een jaar geleden las ik het zesde deel van de Adrian Mole dagboeken van Sue Townsend (zie hier). En begonnen in Zuid-Afrika en thuis uitgelezen nu het op één na laatste deel van de serie. Adrian Mole and the weapons of mass destruction is een dik boek vol meligheid en onverholen maatschappijkritiek. Het boek begint met een brief van Adrian aan Tony Blair, en dat tekent zijn karakter en de ironie van Townsend. Adrian heeft een reis naar Cyprus geboekt, maar hoorde in een toespraak van Tony Blair in het Britse lagerhuis dat Saddam Hussein lange-afstandsrakketten heeft waarmee hij ook Cyprus kan bereiken (de befaamde weapons of mass destruction, waarmee Blair en Bush de inval in Irak verdedigden). Nu wil Adrian zijn aanbetaling terug, en omdat het reisbureau dat weigert, richt hij een brief aan Tony Blair met de vraag of hij het reisbureau wil opdragen alsnog die aanbetaling van iets meer dan 57 Pond terug te storten.... Enfin, het boek zit ruim 400 pagina's vol van zulke meligheid. Mole heeft een vriendinnetje die hij verafschuwt (ze heeft als hobby het bouwen van poppenhuizen, en ze draagt Birkenstock-sandalen), maar waartegen hij ook geen nee kan zeggen. Haar ouders geven hem een pakje fairtrade biologische condooms uit Thailand. Hij geeft veel te veel geld uit; koopt een home-cinemasysteem met 5 afstandsbedieningen die hij niet snapt, (daardoor zet hij zijn flat op stelten met het op volle geluidssterkte live bekijken van de nachtelijke bombardementen op Bagdad, maar hij krijgt het geluid niet zachter), koopt een moderne koelkast die hem midden in de nacht wakker maakt met het signaal dat de melk over de datum is, en wordt lid van de wijnclub van zijn creditcardmaatschappij. Enzovoort. Ach ja, het is gewoon lekker lezen. Het laatste deel komt zeker ook voorbij - het is ideale vliegtuigliteratuur.