30 september 2017

Kerkhof

Tja, over goede boeken gesproken: sinds lange tijd weer eens een roman van Simon Vestdijk, en wat voor een. Vestdijk schreef Ivoren wachters in mei-juni 1944 en afgezien van een klein tussenzinnetje is de oorlog totaal afwezig, maar wat een geweldig boek! Er zijn drie hoofdpersonen, en hun karakter en gedrag leiden binnen ruim 24 uur tot een catastrofe. Vestdijk bouwt alles minutieus op, wisselt haarfijne situatiebeschrijvingen af met sublieme dialogen - die van de rector met de nieuwe leraar Schotel de Bie (hoofdstuk 7)...: ach, zulke dialogen worden tegenwoordig niet meer geschreven. Dat ene zinnetje tijdens de les zet de boel op scherp, en maakt het drama onafwendbaar. Het slothoofdstuk, waarin enkele leraren van de school terugkijken op het gebeurde, had misschien niet zo gehoeven, maar het doet niets af aan het feit dat Ivoren wachters een grandioos boek is.

Gegeven paard

Ik lig vijf te beschrijven boeken achter; dus misschien wordt deze en de volgende weblogs wat korter dan gebruikelijk. P.S. Ik hou van je kreeg ik cadeau, en gegeven paarden moet je niet in de bek kijken, maar deze roman van de Ierse schrijfster Cecelia Ahern voldeed precies aan wat ik onder chicklit versta: quasi-diepzinnig quasi-romantisch jongevrouwengedoe en matig geschreven. Het uitgangspunt van het verhaal is goed bedacht: de echtgenoot van de hoofdpersoon is rond zijn dertigste aan kanker overleden, en liet aan zijn jonge vrouw twaalf brieven met een opdracht na, voor iedere maand in het eerste jaar na zijn dood één, bedoeld om haar rouwverwerking in goede banen te leiden. Maar dit uitgangspunt wordt zo matig uitgewerkt, en het gedrag van de hoofdpersoon in dat eerste jaar als weduwe is zo onecht (de ene keer komt ze haar bed niet uit van verdriet, en dezelfde avond gaat ze onbezorgd met vriendinnen het café in alsof het leven een groot feest is), dat het boek mij weer duidelijk maakte waarom goede literatuur zo goed is: dat een aardig uitgangspunt alleen en dat met veel overtolligheid uitwerken en opdienen bij lange na niet genoeg is voor een goed boek. Het omslag is een still uit de film die van dit boek gemaakt is. Opmerkelijk: het toont een situatie die in het boek niet voorkomt. Wel weer aardig: ik sprak onlangs iemand die een idee heeft voor een online dienst, en dat idee ontleende aan een film die ze ooit eens zag - de verfilming van dit boek dus. Hierboven komen/staan boeken die veel beter zijn!

08 september 2017

Uit en thuis

Zo af en toe een boek met verhalen van Bob den Uyl: daar knapt een mens van op. In zijn reisverhalen, onmiskenbaar autobiografisch van aard, associeert Den Uyl er lustig op los. Of zoals Jeroen Brouwers ooit schreef: het door-ouwehoeren van Den Uyl. In Een uitzinnige liefde drie relatief lange stukken waarin hij reizen naar Duitsland en België/Frankrijk beschrijft, en kankert over de stad waar hij woonde en intens van hield: Rotterdam. In Duitsland bezoekt hij Berlijn, Neurenberg en Bayreuth. In deze laatste plaats natuurlijk enkele opmerkingen over Richard Wagner die hier zijn eigen operatheater liet bouwen, maar vooral ook over het plaatselijke typemachinemuseum, het gedoe om het te vinden en vooral zijn teleurstelling over de minieme verzameling. In Frankrijk reist hij per trein en taxi met een hond - voldoende voor een hoop gedoe. Den Uyl schrijft zeker geen Nobelprijs-literatuur, maar uniek is zijn proza alleszins. Ik heb nog niet al zijn bundels gelezen, dus er komt hier vast en zeker nog meer Den Uyl voorbij.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.