29 oktober 2018

Parijs

Ruim een jaar geleden begon ik met het herlezen van het Geheim Dagboek van Hans Warren; in december vorig jaar volgden de delen 2 t/m 4 - zie hier de leeslog. Pas nu het vijfde deel. Geheim Dagboek 1954-1955 is een 'overgangsdeel' - het leven aan de zelfkant van Place Pigalle met de hoererende Algerijnen wordt langzaamaan ingeruild voor een leven als vader met moeder en kind. Met de wetenschap hoe Warren de rest van zijn leven invulde en vanuit 21ste-eeuws perspectief is het makkelijk (ver)oordelen, maar de jaren vijftig waren relatief primitief en toch ook rijk. Warren weet dat in dit deel prachtig te vangen. Een mooi deel uit de serie!

14 oktober 2018

Tweet

Vers van de pers, de inhoud uiteraard alweer afgedaan als nepnieuws en als zoveelste nieuwe bron van verhalen over hoe het er in het Witte Huis aan toegaat alweer een beetje vergeten: Fear. Trump in the White House is een onthutsend en soms ook hilarisch boek vol gesprekken, vergaderingen en politieke gebeurtenissen, beschreven alsof good old Bob Woodward er zelf bij is geweest. Trump regeert als een directeur van een bedrijf waar winst maken en de louter voor zichzelf beste deal sluiten leidend zijn. Hij wil de militaire aanwezigheid in Zuid-Korea beëindigen omdat het de VS geld kost, niet beseffend dat het terug naar huis halen van de Amerikanen daar door die andere gek uit Noord-Korea als een regelrechte oorlogsverklaring zal worden opgevat. Er valt met hem geen afspraak te maken: hij handelt soms al binnen een uur tegengesteld aan wat hij met ministers, adviseurs en andere staatshoofden heeft afgesproken. Trump bepaalt zijn mening niet op basis van adviezen en feiten, maar op wat hij op televisie ziet en hoort - Fox news heeft meer invloed op zijn meningen dan zijn naaste adviseurs en ministers. Die zijn dan ook dikwijls ten einde raad. Trump-logica: 'I know I am right. If you disagree with me, you're wrong.' Humor heeft hij ook. Toen bekend werd dat een tweet voortaan 280 i.p.v. 140 tekens mag bevatten, merkte hij op: 'It's a good thing, but it's a bit of a shame because i was the Ernest Hemingway of 140 characters.' Woodward heeft honderden uren interviews gehouden met de meest nauw betrokkenen, met uitzondering van Trump zelf. De namen van die betrokkenen blijven uiteraard onbenoemd, maar het moet deels te achterhalen zijn wie het zijn geweest. Het boek zal ooit een vervolg krijgen, verwacht ik. Er resten nog minimaal tweeënhalf jaar Trump in het Witte Huis.

07 oktober 2018

Oost-west

In augustus las ik van Pieter Waterdrinker zijn geëngageerde roman Poubelle (zie hier) en nog voordat ik aan zijn nieuwste bestseller Tjaikovskistraat 40 begin, eerst een roman die hij in 2005 publiceerde en in 2015 volledig herzag. Duitse bruiloft is een hilarisch familieverhaal dat zich ergens eind jaren vijftig in Zandvoort afspeelt. Een echtpaar heeft daar een restaurant annex feestzaal, en alles wordt in gereedheid gebracht voor de aanstaande bruiloft van de oudste zoon met een Duits meisje dat die zoon een jaar ervoor in Amsterdam tegen het lijf was gelopen. Het boek begint met de aankomst van de Duitse ouders, en het gedoe kan beginnen. Via flashbacks komt de lezer alles te weten over de geschiedenis van beide families, en het kleinburgerlijke gedrag en de anti-Duitse stemming onder de dorpsgenoten maken het er allemaal niet gemakkelijker op. Een tragisch incident laat de bruiloft volledig anders aflopen dan vooraf gedacht. Waterdrinker houdt van bonte toestanden; soms lijkt het alsof je in John Irvings Hotel New Hampshire verzeild geraakt bent. Niets mis mee natuurlijk, maar de thematiek van de afkeurende houding van Nederlanders tegenover Duitsers zo vlak na de oorlog raakt wel ondergesneeuwd onder de overdaad aan zijpaden. Ook zijn de jaren vijftig bij Waterdrinker minder saai en karig dan in dit boek. Desondanks een lekker leesboek dat je flink laat lachen en dat je in sneltreinvaart uitleest. Er kan zo een typisch Nederlandse film van gemaakt worden.

01 oktober 2018

Ευρώ

Het is goed wanneer ministers en premiers, nadat ze de politiek verlaten hebben, hun memoires of bespiegelingen schrijven over de tijd dat ze hun publieke ambt vervulden. Graag ook zo snel mogelijk, opdat er weinig gelegenheid is zich te verschuilen achter ‘met de kennis van toen’-uitvluchten. In de VS schrijven afgetreden presidenten en ministers per definitie direct hun memoires; in Nederland gebeurt dit zelden of nooit. Het dient echter een dubbel doel: aan het algemene publiek verantwoording afleggen en tegelijkertijd inzicht geven in politieke besluitvorming en aanverwante processen. Goed voor de democratie bovendien. Het is onbegrijpelijk dat Jan-Peter Balkenende, die acht jaar minister-president is geweest, zich na zijn aftreden in stilzwijgen hult, terwijl hij toch het nodige heeft uit te leggen. Voormalig minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem gaf ongeveer een jaar geleden het stokje over aan Wopke Hoekstra, en schreef in ruim een half jaar tijd De eurocrisis. Het verhaal van binnenuit. In dit boek schrijft Dijsselbloem vooral over zijn positie als voorzitter van de eurogroep, de club van Europese ministers van Financiën die tijdens de voorbije vijf/zes jaar de ene na de andere crisis moest oplossen, met name met Cyprus en Griekenland. Het is een interessant boek, soms behoorlijk technisch en van de lezer heel wat financieel-economische kennis vergend. Soms was het mij te technisch, maar daarnaast bevat het ook veel beschrijvingen van vergaderingen, bilaterale ontmoetingen en geschakel tussen landen. Terwijl iedereen ervan overtuigd was dat het vertrek van Griekenland uit de EU (Grexit) onafwendbaar was, probeerde Dijsselbloem dit onvermoeibaar te voorkomen: een Grexit zou een kettingreactie teweeg kunnen brengen met het einde van de EU als noodlottig resultaat. Het opstappen van de onmogelijke Griekse minister van Financiën Varoufakis in juni 2015 bleek de redding. Hij was slechts 5 maanden minister, maar Dijsselbloem berekent in zijn boek de door hem aangebrachte economische schade op vele tientallen miljarden euro’s. Enfin, er is nog veel meer interessants uit dit boek te vermelden, maar lees het gewoon zelf als je geïnteresseerd bent in hoe onze economie werkt, en dan met name de Europese. Memoires zijn altijd gekleurd, dus een definitief boek over de voorbije turbulente jaren is dit niet. Maar interessant en lezenswaardig is het boek absoluut.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.