Gezin (slot)

Vorig jaar rond deze tijd herlas ik twee delen van het Geheim dagboek van Hans Warren (zie hier). Nu achter elkaar de delen acht, negen en tien, bij elkaar 12 jaar beslaand. Toen ik in 1991 het Geheim dagboek 1963-1970 voor het eerst las, vond ik het het zwakste deel van de serie tot dan toe: acht jaren in ruim 220 bladzijden... Maar nu vond ik het een prachtig deel, waar Warren zich concentreert op het verzamelen van kunst en somtijds wat gedichten schrijft. Niet beschreven, maar duidelijk aanwezig: het familieleven, de opvoeding van drie kinderen; dat alledaagse bestaan is niet om beschreven te worden, maar het vreet tijd en energie.

Er ontstaat hechte vriendschap met Gerrit (Komrij) en Charles, en langzamerhand ontstaat er een opening naar vrijheid. Dat wordt steeds openlijker in Geheim Dagboek 1971-1972 en Geheim Dagboek 1973-1975; langzaamaan kiest Warren voor zijn geaardheid, verwijdert hij zich van Mabel, en is de breuk onafwendbaar. maar tegelijkertijd: veel gezamenlijke kunstaankopen, gasten op bezoek, gedoe en genegenheid met de drie kinderen. En steeds blijken Gerrit en Charles vaste bakens. Het laaste deel eindigt halverwege 1975 - Mabel vertrekt. Ik bedwing de neiging om meteen het vervolgdeel te lezen. Dat komt ergens in 2020.

Openbaring

Ik las de laatste jaren weer eens twee romans van Simon Vestdijk, zie hier de vorige anderhalf jaar geleden. Volgens zowel de in die bespreking gelinkte website van iemand die in één jaar alle 52 Vestdijk-romans las, als de besprekingen van diezelfde 52 romans door Hugo Brandt Corstius en Maarten 't Hart (bij dit boek door HBC) is het oordeel over De kellner en de levenden uiterst positief - dit is volgens hen één van, zo niet zijn beste roman. Ivoren wachters en De held van Temesa vond ik geweldig, en ik begon dan ook vol verwachting aan deze roman. Maar helaas viel het boek me erg tegen. Vestdijk begeeft zich in de toekomst, en laat 12 bewoners van een flatgebouw zich gedwongen meevoeren naar een massabijeenkomst die al snel het Laatste Oordeel blijkt te zijn. Het aftasten van waar men terechtgekomen is en het omslachtig bespreken ervan vormt de kern van het boek, en dat kwam mij als te gedateerd over. Ellenlange uitweidingen in de schrijfwijze van de late jaren veertig: de 200 pagina's van dit boek las ik met lange tanden. Ik ga zeker meer boeken van Vestdijk lezen, maar kennelijk is mijn smaak inmiddels te individueel om louter te kunnen afgaan op die van anderen.

Badminton

Ik las nog nooit eerder een boek van John Le Carré, de bekende Engelse thrillerschrijver wiens naam me al decennia bekend is, maar nog nooit aanspoorde iets van hem te lezen. Tot nu opeens in de serieuze bladen zijn nieuwste thriller als een actueel meesterwerk werd aangeprezen en Le Carré in interviews de huidige angelsaksische tijdgeest van Boris Johnson en Donald Trump hekelde. Spion buiten dienst is een vlot lezend, doorwrocht verhaal over een Engelse spion, midveertiger, die terugkeert naar zijn basis en uitgespeeld lijkt te zijn. Maar een mysterieuze tegenspeler op zijn badmintonclub vormt de aanzet tot het tegendeel. Le Carré legt die tegenspeler vanalles over de huidige rechtse tijdgeest in de mond; de klassieke thrillerelementen hebben echter de overhand - uiteindelijk is het een klassiek spionageverhaal in een 2019-jasje. Niks mis mee, en het boek leest vlot weg, maar het overstijgt het niveau van een goede thriller niet. En dat had ik wel verwacht/gehoopt.