Oorsprong

In 2011 las ik voor het laatst een boek van Erwin Mortier, het mij toen zeer overtuigende Gestameld liedboek (zie hier de weblog). Ik las in de jaren ervoor al meerdere romans van Mortier, maar in de afgelopen negen jaar dus niks meer. Totdat ik over zijn nieuwste roman De onbevlekte een lovende recensie las. Het is eigenlijk eerder een novelle, dit verhaal gezet in een grote letter en uitgegeven in een klein formaat boekje van 142 pagina's. Mortier schreef een soort van vervolg op zijn debuutroman Marcel (uit 1999) - deze Marcel graaft zich in in de familiegeschiedenis en met name in die van zijn oom waarnaar hij is vernoemd, en die tijdens de Tweede Wereldoorlog vol overtuiging aan Duitse zijde vocht. Mooie thematiek, maar ik vind deze roman te gefragmenteerd en te zijig geschreven. De perspectiefwisselingen en de opeens opduikende brieven van oom Marcel: ik kon er geen lijn in ontdekken. In de recensie stond dat het boek gelezen moest worden als een bundel prozagedichten, als een boek dat uiteindelijk eerder verbrokkelt en uiteen rafelt dan dat de lijnen bij elkaar komen. Een goede karakterisering, maar voor mij juist wat het niet geslaagd maakt.