Precair

Dit is voor het eerst dat ik overwoog om over twee gelezen boeken geen weblog te schrijven. Het onderwerp in beide boeken is zo gevoelig dat een onbegrepen woord of zin tot ellende kan leiden. Het gebeurde onlangs Pim Lammers, de kindenboekenschrijver, die door mensen die nooit verder komen dan het lezen van twee zinnen achter elkaar met de dood werd bedreigd om iets wat hij niet bedoelde. Omdat ook deze weblog online komt is het lastig een analyse te geven van deze twee boeken zonder valselijk beschuldigd te worden. Want ik las van kinderboekenschrijver Ted van Lieshout twee boeken voor volwassenen waar vriendschap tussen minder- en meerderjarigen centraal staat. Ik las een zeer positieve recensie van het onlangs verschenen Beitelaar en al googlend leerde ik dat Van Lieshout in 2012 al een roman over een min of meer gelijk onderwerp publiceerde: Mijn meneer. Beide romans zijn gebaseerd op eigen ervaringen, en beide boeken vertellen het verhaal vanuit het perspectief van de jongeling. In Mijn meneer is deze 11, in Beitelaar 15 jaar oud. Gaat de vriendschap in Mijn meneer te ver, is er sprake van aanwijsbare strafbare handelingen, in Beitelaar is het de jongeling die meer wil, terwijl de volwassene er niets van wil weten. Van Lieshout voegt aan Mijn meneer een interessant nawoord toe, waarin hij het gebeurde vanuit zijn (volwassen) optiek beschouwt. De kern: ja, het ging te ver, maar ik heb het toen en ook nadien niet als zodanig ervaren. Enfin, dat is de kracht van literatuur: die dwingt tot nadenken, positie bepalen, reflectie. Niet om de huidige communis opinio te veranderen. Maar altijd goed om die opnieuw te bekijken en te bevestigen. Beitelaar is overigens veel meer interessant dan alleen die relatie tussen de jongere en oudere. Het is een prachtige, veelgelaagde roman over verleden en heden, zich afspelend op en rondom een kerkhof.