Natuur

Tussen 2017 en 2019 herlas ik de memoires Verhaal van een leven van Konstantin  Paustovski, in drie delen opnieuw uitgegeven in de Russische bibliotheek van Van Oorschot (zie de leeslogs hier, hier en hier). In 2020 verscheen bij dezelfde uitgeverij een dikke bundel verhalen De muziek van de herfst. Verzamelde verhalen. Ik kocht het boek eind 2020 vlak voordat ik verhuisde naar Portugal, nam het mee als reisbagage maar las het pas de afgelopen twee maanden. Het merendeel van deze 57 verhalen (tezamen ruim 600 pagina's) schreef Paustovski tijdens de Stalinperiode, dus hij moest uiterst voorzichtig formuleren. In veel verhalen staat de natuur centraal, en zoals de memoires bewijzen is Paustovski daarin op zijn best. Veel verhalen zijn in de ik-verteltrant geschreven, dus heel gemakkelijk om daarin de auteur te zien. Hij reist half Rusland door, van de koude noordelijke streken (Karelië), via de hooggebergten van de Kaukasus naar de onverbiddelijke woestijnen in het zuiden. Rivieren, zeeën, bossen: Paustovski beschrijft ze onnavolgbaar prachtig, ook al is die natuur soms bijna dodelijk. In sommige verhalen voert de verbeelding de boventoon: Mozart en Grieg krijgen een uiterst humane rol toebedeeld. En bovenal: veel verhalen zijn geen verhalen, want plotloos, gewoon een beschrijving van iets. Prachtig boek, helaas iets te slordig in de (ontbrekende) annotaties.