De nieuwe Grunberg

Ik las tot nu toe slechts twee boeken van Arnon Grunberg: Blauwe maandagen en De asielzoeker. De eerste vond ik vreselijk, waarna ik besloot nooit meer iets van Grunberg te lezen. Pas vorig jaar las ik dan toch De asielzoeker, en dat was al een stuk beter, ofschoon nog steeds geen meesterwerk. Van vriendin Maaike kreeg ik twee weken zijn nieuwste roman Tirza cadeau. En daarmee heb ik me heel goed vermaakt. Ik vind deze roman van ruim 400 bladzijden weliswaar 40 procent te dik en al dat quasi-diepzinnige verklaren van feitjes en gedachten voegen weinig toe aan de psychologische diepgang van het boek, maar ondanks deze twee kritiekpunten is het een geslaagd boek. Bij Grunberg valt helemaal niks te lachen en het wordt naarmate het boek vordert alleen maar ellendiger - ik las in een internetrecensie dat er veel lachwekkende scenes in het boek voorkomen. Ben ik nou zo'n zuurpruim...? Het is één en al noodlot in dit boek. De hoofdpersoon doet er ook helemaal niks aan om dat te voorkomen. Het boek leest trouwens als een trein; door drukke werkzaamheden heb ik het boek eigenlijk alleen in intercity's kunnen lezen. Leve het spoor!