Hernieuwd

Ik las ooit al een aantal boeken van Adriaan van Dis, maar de laatste keer, en enige in deze leeslog besproken, in 2008, was Indische duinen (zie hier de weblog). Afgelopen zomer verscheen een nieuwe roman van hem en ik liet dat door vrienden uit Nederland meenemen. naar zachtheid en een warm omhelzen (zonder hoofdletters) is een mooi, poëtisch verhaal over een jongen die vlak na de oorlog een tijdje bij zijn grootvader gaat wonen, die een huishoudster 'voor dag en nacht' heeft: Ommie. In haar vindt de jongen (Adriaan) iemand met wie hij voor het eerst nauwe verbondenheid voelt. Het is een intieme,  kleingehouden, ik zou haast zeggen impressionistische roman, een verzameling indrukken die samen meer zijn dan de som der delen. Goed gedaan, dus ik wilde meteen meer. Er stonden meer bezoeken op het programma, dus werd Vijf vrolijke verhalen meegebracht, een bundel verhalen uit 2021. Je moet meteen denken aan Tien vrolijke verhalen van Gerard Reve, en voor zover ik me daarvan iets herinner is er wel enige verwantschap: niks om te lachen, maar ook lichtvoetig, geraffineerd, fraai verhalend. Van Dis plakt je niet keihard achter het behang, maar doet je wel doordenken lang nadat je de laatste pagina gelezen hebt.