Mijn kleine waanzin

Mij ontbreekt soms voldoende rust en tijd om deze leeslog bij te houden. De avonden en weekenden gaan op aan lanterfanten, afspraken, concerten en ook aan werk. Gelukkig houd ik mijn leesproductie op peil: ik reis iedere dag lang genoeg per trein om flinke stukken te kunnen lezen. Lang leve het reizen per spoor!

Twee weken terug las ik Mijn kleine waanzin van Jan Brokken; een boek dat me was aanbevolen. Ik las van Jan Brokken jaren geleden eens zijn verzameling interviews Met musici, waarin een superieur gesprek met Bernard Haitink uit 1982, eerder geplaatst in de Haagse Post dat me toentertijd als 17-jarige abonnee bijzonder greep. Mijn kleine waanzin heet een roman te zijn; volgens mij is dit een onvervalste autobiografie. Weliswaar geen 'bloedstollend relaas' zoals de achterplattekst vermeldt (de uitgever die zulke misplaatste teksten op integere boeken zet moet zich schamen), maar wel een boeiende vertelling over een jeugd en persoonlijke ontwikkeling. Het boek doet vanwege de nauwe band tussen persoonlijke lotgevallen en de maatschappelijke ontwikkelingen in de decennia na de Tweede Wereldoorlog sterk aan De eeuw van mijn vader van Geert Mak denken, maar de vergelijking gaat ook mank. Bij Geert Mak speelt de geschiedschrijving een belangrijke rol; hier veel minder. Mijn kleine waanzin overtuigt vooral door de levensechte personages (vader, broers, vrienden) - de ik-figuur komt daarenetegen minder scherp naar voren. In ieder geval een heerlijk leesboek, waar ik steeds weer vergenoegd in verder las.