Sonny Boy
Vorige week vrijdag stond er een wat vaag artikel in NRC Handelsblad over de opkomst van de zogenaamde literaire non-fictie: een waar gebeurd verhaal naverteld op literair niveau. Over die term kun je discussiëren, maar Sonny Boy van Annejet van der Zijl, dat ik net de dag voor het verschijnen van het artikel uitlas, kan tot die groep boeken gerekend worden. Ik vond het een prachtig boek. Van der Zijl vertelt een verhaal waarmee ze aantoont dat de werkelijkheid onvoorspelbaarder en spannender is dan wat aan de verbeelding ontspruit. Juist die werkelijkheidsbeleving maakt het boek ontroerend, in de hand gewerkt door de journalistieke toon van de schrijfster. Dat is wat ik me ook van haar Annie MG Schmidt-biografie herinner: goed, zakelijk geschreven, zonder overdreven feitendrang. Knap!
posted by Jan Anton Brouwer at 4:37 p.m.
2 Comments:
Ik zit er al de hele dag over na te denken en ik snap het nog steeds niet. Alles wat er geschreven wordt, dus zowel fictie als non-fictie, is toch per definitie literair? Ik heb het opgezocht in de van Dale, en daar staat dat 'literair' betekent 'uit een letterkundig oogpunt', en 'letterkundig' betekent 'wetenschap van de schone taal'! Maar wat is 'de schone taal' dan? Is non-fictie per definitie geen schone taal?
Tja, daar kun je een boom over opzetten. Je kunt zeggen dat het bij non-fictie in eerste instantie om de feiten gaat. Het vertellen van de werkelijkheid is niet altijd in schone taal vervat (krant, tijdschrift, encyclopedie, dvd-handleiding en ook het geschiedenisboek), maar het kan wel natuurlijk.
Een reactie posten
<< Home