Fictie en werkelijkheid

Van Bret Easton Ellis las ik nooit eerder een boek, en met zijn meest recente Lunar Park vang je meteen een glimp op van zijn vorige romans. Ellis speelt in dit boek met de grenzen van fictie en werkelijkheid, maar vooral ook met de vereenzelviging van de ik-figuur met de auteur. De ik-figuur in het boek heet Bret Easton Ellis, en heeft ook daadwerkelijk de romans geschreven die eerder zijn verschenen. Maar gaandeweg neemt de ik-figuur je mee naar een schijnwereld, waar hoofdpersonen uit vorige romans als ook de schrijver van die romans naast de ik-figuur een min of meer actieve rol spelen in de handeling. Kern van het geheel is het onverwerkte verleden van de ik-figuur met zijn overleden vader, en de poging van de ik-figuur om met zijn eigen zoon contact te leggen. In de roman vertegenwoordigen een aantal personages dus de verschillende gezichten van één en dezelfde figuur, lijkt me. Als stijlmiddel vind ik deze meerlaagse benadering zeker boeiend, maar uiteindelijk begon het me te vervelen. Het boek mist de ultieme boodschap, de cirkel wordt uiteindelijk niet gesloten. Het stijlmiddel blijkt slechts het doel te zijn. Een te gekunsteld geheel daardoor, ook al vind ik het als idee niet slecht bedacht.