Fax2

Eerder dit jaar las ik het eerste deel van de Faxen aan Ger van Nicolien Mizee, zie hier de weblog. Nu het tweede deel (er staan nog twee vervolgdelen op mijn plank met te lezen boeken, terwijl een vijfde deel inmiddels verschenen schijnt te zijn). De porseleinkast. Faxen aan Ger gaat verder waar het vorige deel stopte. Nog steeds verbazingwekkend dat iemand in 2018 een boek publiceert met faxen gedateerd tussen juli 1997 en juli 1998, alleen al de vorm is apart. Verder typisch Mizee (na twee eerdere boeken van haar kan ik het wel zeggen): volledig andersdenkend, soms heel saai of doorzeikend, maar bij tijd en wijle vreselijk grappig en origineel. En juist die pagina's maken het boek essentieel. In dit deel introduceert Mizee haar nichtje Bio van vijf, die een kopie op kleuterleeftijd van haarzelf lijkt. In alles afwijkend, maar recht uit het hart. Het kind heeft een oorverstopping die haar doof maakt. Haar biologisch-dynamische ouders willen niks weten van de medische wetenschap, dus laten het zo. Totdat Mizee (zus van Bio's moeder) het kind meeneemt naar een oorarts. Die verhelpt het probleem meteen. De ouders blijven nog steeds hard tegen het kind praten, wat ze altijd al deden, die dan droogkloterig antwoordt: 'Je hoeft niet zo te schreeuwen.' Het is geen topliteratuur, maar wel uiterst onderhoudend en uniek in de Nederlandse literatuur. Op naar het vervolg!