Kloten

Ruim anderhalf jaar geleden las ik de roman Wildevrouw van de Vlaming Jeroen Olyslaegers, een historische roman in boeiend-archaïsche taal geschreven (zie hier de weblog). Allerwegen werd zijn eerdere roman Wil hoog aangeschreven; ik las het onlangs. Interessant: eerder dit jaar las ik De draaischijf, de jongste roman van Tom Lanoye, over de bezettingsjaren '40-'44 in Antwerpen (deels ook in Den Haag). Lanoye wilde een krachtige oorlogsroman schrijven waar er in de Vlaamse literatuur in tegenstelling tot de Nederlandse niet veel van zijn. Hoe goed dat boek ook is (zie hier de weblog), al zes jaar eerder verscheen Wil van Jeroen Olyslaegers, waarmee De draaischijf opvallend veel gelijkenissen vertoont (of beter: De draaischijf vertoont veel gelijkenissen met Wil). In beide boeken is een artistiek ik-persoon aan het woord die op late leeftijd terugkijkt naar de oorlogsjaren in Antwerpen. En beiden stellen zich moreel-ambigu op: een beetje meeheulend, en een beetje in het verzet. Wil is sterker dan De draaischijf, minder breedsprakig, kernachtiger en ook meeslepender. Het viel me tijdens het lezen op dat Olyslaegers veel Vlaamse uitdrukkingen met 'kloten' hanteert. Nadat ik het boek gelezen had en op internet wat over het boek opzocht, zag ik een Youtube waarin Olyslaegers de hoofdpersoon eveneens met een Vlaamse uitdrukking typeert: als een tweezak, iemand die niet kon kiezen tussen meeheulen en zich verzetten. Prachtig uitgewerkt in deze roman!