Ik heb dan toch eindelijk de eerste stap gezet. Ik vond Indonesië eigenlijk wel een aardige plek om te beginnen aan de cyclus Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust. En binnen een week had ik het eerste deel De kant van Swann uit. Voor een door-lezer als ik is 'Proust' wel even wennen. In zinnen van tien regels ontleedt hij gebeurtenissen, indrukken, emoties, oogopslagen, verzuchtingen enzovoort tot hun meest elementaire vorm. Maar ik kwam er vrij snel 'in', en dan gaat alles vanzelf. Mooiste voorbeeld van zo'n ontleding is het theelepeltje met wat thee waarin de ik-figuur daarvoor een madeleine had gedoopt, en waarvan het proeven van dat beetje thee hem als in een schok een herinnering bezorgt van vele jaren daarvoor. En dat ene minieme moment van die schok pluist Proust in twee bladzijden uit. Opvallend: in twee van de vijf boeken die ik hierna las werd dit madeleine-fragment aangehaald. Het zijn dergelijke fragmenten die dit boek meesterlijk maken. Maar er zijn ook stukken (vooral die waarin Proust de salons beschrijft) die ik wat minder toegankelijk vond. Ik ben nog geen mensen tegengekomen die Proust gelezen hebben en die (durven te) zeggen dat ze er niks aan vonden; je hoort louter verrukte uitspraken. Ik ben nog wat terughoudend. Ik werd door dit eerste deel nog niet helemaal gegrepen, maar zoals gezegd: de meesterlijke ontledingen van het kleine moment maken me toch zeer benieuwd naar de volgende delen. Ik heb de eerste stap gezet, de andere zes gaan zeker volgen. Bovendien is de wereld van Proust zo rijk en complex, dat ik deze in dit eerste deel zeker nog niet ten volle begrepen heb. Er is ontzettend veel geschreven over Proust, maar ik wil me vooraf niet laten leiden door wat anderen te verklaren hebben over wat ik nog ga lezen. Maar achteraf ben ik wel benieuwd naar wat zij erover te zeggen hebben. Dus eerst maar die andere zes delen. Verder op zoek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten