29 december 2012

Misstap


De nieuwste roman van Thomas Rosenboom leest vlot en kent een boeiend uitgangspunt, ook als je niet van popmuziek houdt en wanneer de namen van instrumenten en geluidsapparatuur je weinig zeggen. De hoofdpersoon Lou Baljon is een vreemde figuur, contactgestoord, en heeft van het uitkeringtrekken zijn beroep gemaakt. Daarnaast onderneemt hij allerlei activiteiten die wonderwel slagen. Overigens: alle personen in De rode loper zijn een beetje vreemd. Niemand heeft meer sex, want ze zijn immers allemaal getrouwd. Behalve Lou dan, die heeft geen sex omdat hij geen vriendinnetje heeft. Rosenboom heeft van zijn personages en van plaats van handeling Zevenaar een karikatuur gemaakt, en dat maakt zijn verhaal ongeloofwaardig. Ook is hij (en zijn begeleidende redacteur van de uitgeverij) nogal slordig. De eerste hoofdstukken spelen in 1973, en Lou krijgt dan van de manager van de rockband regelmatig een briefje van vijftig (blz. 23). Tja, die briefjes (de zonnenbloem) werden pas in 1980 geïntroduceerd. In latere hoofdstukken, spelend binnen tien jaar nadat de euro is ingevoerd, laat Rosenboom een personage opmerkingen maken over facebook, terwijl de hausse daarvan toch echt iets van de laatste twee jaar is. Het zou net kunnen, maar het is op het randje. En wanneer Riet spontaan roept: volgende week vliegen we voor een weekje naar Berlijn, dan denk ik: je woont in Zevenaar, bij Arnhem, en dan ga je vliegen naar Berlijn...? Tenslotte: de achterplattekst beschrijft de gebeurtenissen tot op 80 procent van het boek; dat vind ik geen teken van kracht. Volgens mij een te snel geschreven 'moetje' deze roman; die overigens best lekker weg leest.

22 december 2012

Trein

Ik had nog niet eerder iets van Christiaan Weijts gelezen, terwijl ik dat wel al een poos voornemens was. Tijdens een boekpresentatie van een andere schrijver hield hij eens een prachtig betoog en ik wist ook dat zijn debuut uit 2006 zeer geslaagd zou zijn. Enfin, ik kocht dat debuut vorige week, en las het in twee dagen precies tijdens twee retourritten per trein naar Groningen uit. Art.285b biedt een klassiek liefdesverhaal, in aparte vorm gegoten. De hoofdpersoon wordt door een voormalige vriendin aangeklaagd wegens stalking. Die hoofdpersoon is pianist en van de lezer wordt de nodige kennis van en affiniteit met klassieke muziek verwacht, zeker van de pianomuziek van Scarlatti. Weijts kent zijn klassiekers en bouwde met deze roman een fraai mozaïek van allerlei thema's. Een heuse pageturner, en erg interessant leesvoer. Binnenkort meer van deze schrijver.
(Toevoeging op 26 december: als je in een goed geschreven roman ook nog eens twee van mijn meest favoriete Liszt-stukken aanhaalt - Bénédiction de Dieu dans la solitude & Les jeux d'eaux à la Villa d'Este - dan heb je echt mijn hart gewonnen. Lees dit boek, en beluister deze stukken.)

Nadagen

Het derde deel van de Reve-biografie van Nop Maas wacht nog om gelezen te worden. Tussen de auteur daarvan en Reve en vooral Joop Schafthuizen was het contact tijdens de laatste jaren van Reve en na diens overlijden niet goed. Journalist Ad Fransen kwam wel regelmatig in Machelen over de vloer, en zijn in het boekje Hoe Reve zijn verjaardag vierde gebundelde reportages van zijn bezoeken leveren een prachtig beeld op van de nadagen van de grote schrijver en zijn aftakeling. Integer geschreven, inzichtelijk en vooral erg mooi.

19 december 2012

Niet beter, wel heter

Ruim drie jaar geleden las ik van P.F. Thomése het mij niet geheel overtuigende J.Kessels: the novel (zie hier de weblog daarvan). Nu is er dan een opvolger, dat ik bij gebrek aan iets leesbaars in mijn tas in een opwelling bij de AKO op het station kocht, al op het perron begon te lezen en me er enkele dagen kostelijk mee vermaakte. Het bamischandaal is een verukkelijk fout boek in de goede zin van het woord, een jongensboek pur sang: vol scheten, boeren, vrouwonvriendelijke uitspraken, platte sex etc. Maar Thomése verpakt dit alles in een verhaal vol vaart, rijgt oneliner aan oneliner en levert alinea's die je puur voor de hilariteit drie keer herleest. Het verhaal is weinig essentieel, maar de setting is geweldig. De uitgever heeft op youtube een aardig promofilmpje gezet dat weliswaar van Japanse origine is, maar het idee is erg grappig (zie hier). Zeker geen topliteratuur, maar ik heb erg van dit boek genoten.

Waarom?

Precies een maand geen logs geschreven hier, maar wel flink gelezen: vier boeken te beschrijven. Te beginnen met de nieuwste roman van Tommy Wieringa; een flinke tegenvaller. Dit zijn de namen werd door sommige recensenten positief beoordeeld, maar de bespreking door Jeroen Vullings in Vrij Nederland (zie hier) verwoordt precies wat ik tijdens het lezen bedacht. De grootste vraag die door mijn hoofd speelde: waarom moest Tommy Wieringa dit eigenlijk schrijven? Het verhaal speelt zich af in een voormalige Sovjet-republiek, kent hoofdpersonen waar je als Nederlandse lezer nauwelijk verwantschap mee voelt en behandelt een uitheemse thematiek. Daar is allemaal niks op tegen natuurlijk, een schrijver heeft alle vrijheid, maar de lezer heeft de vrijheid er helemaal niks mee te hebben. Ik snap dit boek gewoonweg niet. Ik moest mezelf flink dwingen het boek uit te lezen, terwijl ik de drie hierna te beschrijven boeken weer op ouderwets hoog tempo uitlas.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.