18 juni 2008

Gestopt

Normaliter maak ik op deze leeslog geen melding van boeken die ik onuitgelezen wegleg. Zo vaak gebeurt dat trouwens niet; het komt gelukkig niet vaak voor dat een boek me niet boeit. Nu dan toch een uitzondering. Het schijnt inmiddels een bestseller te zijn, maar Ik Jan Cremer 3 is zo eendimensionaal en saai dat ik het na 125 pagina's voor gezien houd. Er zit totaal geen lijn in het boek, het begint nergens, gaat nergens heen, en het biedt een opeenvolging van onduidelijke gebeurtenissen waarbij de seks met allerlei onduidelijke dames die het pad van de ik-figuur kruisen de hoofdmoot vormen. Ik heb niets tegen richtingloos gezwets, maar dan wel grappig gezwets graag. Om een enkele uitdrukking van Cremer moest ik wel lachen, maar om de nog resterende 400 bladzijden af te struinen naar nog een paar van zulke uitspraken... Nee, verder met iets beters!

09 juni 2008

Drank en sigaren

De eerste druk van Jean Sibelius van Guy Rickards zag ik een aantal jaren geleden eens in New York in een boekwinkel, en besloot die toen niet te kopen. Sinds een jaar wilde ik wel eens wat meer weten van deze intrigerende Finse componist, maar die eerste druk bleek nergens meer te krijgen. Onlangs kwam er echter een herdruk uit; ik las het in een paar dagen en voldeed daarmee meteen weer aan mijn target van minimaal één boek in het Engels per jaar. Het is geen goede biografie. Rickards raast in 200 bladzijden door het leven van Sibelius (1865-1957), en stipt daarin de gebruikelijke aspecten van een gemiddeld leven aan: geboorte, familie, studie, liefde, trouwen, kinderen, relatieproblemen en dood. Daarnaast natuurlijk ook het nodige over de componist, maar de meesterwerken die Sibelius voortbracht 'zijn' er allemaal opeens. Geen achtergronden over het hoe-of-waarom, geen analyse hoe Sibelius aan zijn eigen karakteristieke stijl kwam. Wel af en toe wat informatie over de politieke verwikkelingen - Finland werd tijdens het leven van Sibelius een eigen staat, inclusief een kort burgeroorlogje en strijd tegen de Russen, Duitsers enzovoort. Sibelius was volgens Rickards geen prettig mens. Hij zoop en rookte zich een ongeluk; hij werd eens door de Engelse douane vastgehouden omdat hij voor zijn tournee van een paar weken naar Engeland een enorme hoeveelheid sigaren van zijn eigen merk met zich meedroeg. Zijn vrouw Aino was haar hele leven depressief vanwege het gedrag van de componist, maar ze bleef hem trouw. Uit Rickards verhaal kun je opmaken dat haar mooiste jaren de 12 jaren na zijn dood waren; zij werd 98...
Ik luister de laatste tijd enorm veel naar muziek van Sibelius. Zijn symfonieën (waarvan ik de oneven nummers het mooist vind), maar vooral ook enkele van zijn symfonische gedichten (de Oceaniden, Nachtelijke rit en zonsopkomst, Pohjola's dochter, de Woudnimf), de Lemmikäinen Suite en het Vioolconcert: het zijn allemaal meesterwerken. Onlangs ontdekte ik in een cd-doos de Woudnimf, en dat stuk kan ik dan een week lang minstens een keer per dag horen. Enfin, door het boek van Rickards weet ik nu iets meer over het leven van de Finse meester af, maar een overtuigende biografie is het allerminst.

04 juni 2008

Verdwijning

Als je Tim Krabbé en Het Gouden Ei in Google intikt, krijg je een waslijst aan boekverslagen. Dit verhaal is een hit op boekenlijsten van middelbare scholieren. Het verscheen al in 1984, toen ik net eindexamen deed. Van Krabbé las ik tot nu toe alleen nog maar De grot, en dat is net als Het Gouden Ei een snelgelezen verhaal. Waarschijnlijk heb ik hiervan wel eens de verfilming gezien, want het begin van het verhaal kwam me bekend voor. Het is een boeiend en ingenieus verhaal, maar wat ik zeker geen meesterwerk zou willen noemen. Daarvoor vind ik het jammer dat het perspectief in het tweede hoofdstuk naar de moordenaar verschuift. Noodzakelijk voor het verhaal weliswaar. Je leest het in anderhalf uur uit. Ik ben benieuwd of het aantal bezoekers van mijn boekenlog na publicatie van deze leeslog stijgt door de vele scholieren die op zoek zijn naar verslagen van dit boekje.

03 juni 2008

Achterflap

Een positieve recensie bracht me ertoe Andermans huis van Silvio d'Arzo te lezen. d'Arzo schreef een klein oeuvre en overleed al op zijn 31ste (in 1952). Deze kleine maar fijne roman maakte hem echter onsterfelijk. Het is een puur verhaal over een pastoor in een dorpje in Noord-Italië waar nooit iets gebeurt. De komst van een onbekende vrouw doet dat voor de pastoor veranderen. d'Arzo beschrijft de leegte zoals je zelden te lezen krijgt; je hoort de stilte en je hoort de tijd voortgaan. Prachtig. Zoals de recensent al aangaf: lees vooral NIET de achterflaptekst. Die haalt in één keer de kracht van het verhaal onderuit. Ongelooflijk dat een uitgever zoiets voor elkaar krijgt. Koop en lees dit boekje en stel het lezen van de flaptekst uit totdat je het boekje gelezen hebt. Dat uitstellen kost slechts anderhalf uur, dat is de tijd die je nodig hebt om dit prachtige boekje te lezen. Ik hield me ook aan het gebod van de recensent, en was hem er achteraf zeer dankbaar voor.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.