Verleden

De nieuwste roman van Tommy Wieringa werd in de NRC neergesabeld, maar Nirwana verdient dat geenszins. Een van mijn eerste weblogs in november 2005 (!) ging over Joe Speedboot (zie hier) en een betere roman schreef Wieringa sindsdien niet meer. Ik las veel van hem, zie de auteursindex hiernaast, en gelukkig kreeg ik zijn laatste roman onlangs cadeau van bezoekende vrienden. Ik las Nirwana met plezier. Een meesterwerk is het geenszins, het had stellig korter en kernachtiger gekund. Maar het is wel een vloeiend geschreven en boeiend verhaal over een rijke familie met een oorlogsverleden, inclusief een romanpersonage genaamd Tommy Wieringa die niet bepaald een positieve indruk achterlaat. Wieringa (de auteur van dit boek) knoopt veel lijnen aan elkaar zonder dat het te zwaar of te bedacht wordt, en dat is een verdienste. Bij Harry Mulisch zou zoiets allemaal té zijn. Wieringa blijft een schrijver die het verdient gelezen te worden.

Afrekening

Na de zwaargewichten van Etty Hillesum (hier) en Harry G.M. Prick (hier) las ik in drie dagen Hoe vermoord ik mijn familie, de debuutroman van de Engelse journaliste Bella Mackie. Ogenschijnlijk geen boek voor onder de glazen salontafel als er familiebezoek is, maar het is een uiterst origineel, grappig en ingenieus verhaal dat het succes in Engeland (meer dan 1 miljoen verkocht, volgens het omslag) alleszins begrijpelijk maakt. De ik-persoon vertelt het verhaal vanuit de gevangenis, waar ze vastzit voor een moord die ze juist niet gepleegd heeft terwijl ze wel enkele andere moorden op haar geweten heeft. Die pleegde ze uit wraak voor het feit dat haar stinkend rijke vader na de one night stand met haar moeder niets meer met haar moeder en haarzelf (als 'product' van die one night stand) te maken wilde hebben. Ze pleegt die moorden op de familie van vaderskant op uiterst ingenieuze wijze, neemt voor iedere moord ruim de tijd, bereidt deze goed voor. Het slot is even ingenieus als onverwacht. Mackie weeft flink wat maatschappijkritiek in haar verhaal, en ze kent haar klassiekers: dit is geenszins eendimensionale chicklit, of iets vergelijkbaars. Zeer aanbevolen.