Je hebt verschillende hondenrassen en tomatenrassen etcetera, en niemand die daar moeilijk over doet. Dat is geheel anders wanneer gaat over mensenrassen. Dat is een onderwerp dat sinds de Tweede Wereldoorlog een te zware lading heeft. Ontkennen is dan ook de beste manier om het er niet over te hebben. Midas Dekkers durfde het aan het begrip ras vanuit een zuiver biologische blik te onderzoeken. Een poedel is anders dan een herdershond, en een cherrytomaat anders dan een romatomaat. Maar lichamelijke verschillen tussen blanke, zwarte, gele mensen, of tussen noord- en zuid-Europeanen laten we liever onbesproken. Niet dat die verschillen er niet zijn, maar we zijn vooral bang dat die benoemde verschillen gebruikt worden om de ene mens boven de ander te plaatsen, zoals het verleden op verschrikkelijke wijze heeft laten zien. In Wat loopt daar? Een biologische kijk op rassen analyseert Midas Dekkers verschillen tussen soorten: mensen, dieren en planten. Hij benoemt evenzeer het misbruik ervan, niet alleen door de nazi's, maar ook door de koloniale overheersers. En ontkracht hun gebruikte redeneringen. Ik ben geen bioloog en kan niet beoordelen of Dekkers het overal bij het rechte eind heeft. Hoe dan ook: dit boek is vooral een verzameling eruditie die je met verbazing leest. Dekkers brengt in dit boek kennis uit ontelbare bronnen samen, geschreven in zijn bekende licht-humoristische stijl. Door al die kennis is dit bepaald geen pageturner, maar wel een boek dat ik met aandacht las. Tenslotte: ik las in 1999 de eerste biologische studie van Midas Dekkers: De vergankelijkheid. Daarna volgden meerdere studies over kinderen, sport, poep en bestialiteit. Ik kocht en las ze allemaal. In 24 jaar meerdere uitgaven die allemaal op dezelfde wijze uitgegeven zijn: formaat, lay-out, typografie, omslagontwerp. Alleen grote uitgevers lukt zoiets. Privé-domein van de Arbeiderspers en de Russische bibliotheek van Van Oorschot zijn de enige andere voorbeelden van uniform uitgeven over langere tijd.
