Als het einde van het jaar nadert moet ik op mijn tellen passen. Omdat ik al ruim dertig jaar het aantal gelezen boeken en gelezen pagina's per jaar bijhoud, moet ik in principe op 31 december een laatste boek uitgelezen hebben, en mag ik pas op 1 januari aan een nieuw boek beginnen. Een dagje smokkelen is OK, maar niet meer dan dat. Enfin, ik zette in december een eindsprint in (hierna nog een weblog met twee laatste boeken), maar eerst in enkele dagen drie boeken die ik cadeau kreeg van dierbare vrienden. De eerste twee las ik in een uur uit, de laatste in de twee dagen erna.
Allereerst een klein boekje (je hebt het in 10 minuten uit - het schrijven van deze alinea erover duurt langer) met het sprookje van de wolf en de geitjes, maar dan in het Amsterdams (Bargoens): De wollef en de seve geitjes. Ik kende die versie al: het stond in mijn verplicht aan te schaffen leerboek Nederlands voor de havo-brugklas. Ik haalde mijn boekenpakket op, en mijn vader bladerde thuis in dat boek voor het vak Nederlands, en daar las hij deze Bargoense versie van dat sprookje; hij schaterde het uit. Het is ook grappig, maar als 12-jarige zie je de humor er niet van in. De wolf heeft zes van de zeven geitjes opgegeten, en uiteindelijk snijdt moeder zijn buik open: De ses geitjes spronge der ontiegelijk rap uit en se riepe in koor: Jottem! Daar benne we weer!
Meteen erna las ik iets geheel anders, cadeau van een vriend uit Culemborg, uit de serie Culemborgse 'voetnoten': De spoorbrug bij Culemborg 1868-2018. Een fraai geschreven en vooral: geïllustreerd boekwerkje in oblongformaat over de bij in oplevering in 1868 langste spoorbrug van Europa: met name over de bouw ervan en over de vervanger uit 1982. Ik heb als treinpassagier over beide bruggen gereden. Ofschoon de Waal bij Zaltbommel breder en woester is, is het uitzicht vanuit de trein als je de brug bij Culemborg overgaat veel mooier, idyllischer, Hollandser. Fijn dat er mensen zijn die zich inzetten om over dit soort erfgoed boekjes te publiceren!
Tenslotte een verrukkelijk dierenverhaal van Piet Bakker, waarschijnlijk ergens uit begin jaren zestig: Pia. Een tragikomisch verhaal over een huiskat op een bovenwoning in Amsterdam die opeens een jonge hond als mede-huisgenoot te verduren krijgt. Met verfijnd taalkundige precisie schetst Bakker het ongenoegen van de kat (de verteller van het verhaal) en ook: de verschillen tussen kat en hond. Midas Dekkers beschreef die verschillen ooit subliem door hun liefhebbers ervan te karakteriseren. Grofweg: hondenliefhebbers houden van voetbal, popmuziek en bier. Kattenliefhebbers van boeken lezen, klassieke muziek en wijn. Piet Bakker schreef een verhaal met vergelijkbare tegenstellingen, in grandioos archaïsch taalgebruik. Het boek bestaat voor ruim eenderde uit tekeningen van Eppo Doeve die de kracht van het verhaal van Piet Bakker prachtig versterken. Een boek waard om op te sporen.
