Stefan Brijs

Na zo'n mislukte thriller is het heerlijk om meteen daarna een goed boek te lezen: De engelenmaker van Stefan Brijs. Het is een meeslepend verhaal over een arts die terugkeert naar het huis van zijn vader in een Belgisch dorpje vlak bij het drielandenpunt; hij heeft drie misvormde baby's bij zich. Via flashbacks en beschrijvingen over hoe dorpsbewoners tegen deze vraamde zaak aankijken, kom je langzaam te weten hoe de vork in de steel zit. Daarna ontspint zich een macabere ontknoping. Het boek is goed, geen meesterwerk. Daarvoor is het ondanks de verwikkelingen en de boeiende ontknoping toch te eendimensionaal. Maar het rechtlijnige proza, de verweving van gedachten, feiten en vermeende feiten maken het wel een overtuigend boek, waarin je als lezer bovendien alle ruimte krijgt om zaken aan elkaar te knopen. Knap gedaan hoor.

Grisham

Ik was een weekje in Zuid-Frankrijk, alwaar M. en ik met twee vrienden een fraai huis hadden gehuurd. Het huis was van alle gemakken voorzien, alsook van een ruime tuin met ligstoelen en grote bomen die veel schaduw boden. Enfin, tijdens deze week vooral datgene gedaan wat ik wilde doen: lezen. Op zich niet eens zoveel titels gelezen (slechts tweeëneenhalf), maar wel veel pagina's. Allereerst Het Vonnis van John Grisham. Ik las al eens eerder twee boeken van hem en die bevielen me best goed. Maar deze pil van bijna 600 pagina's viel (uiteindelijk) flink tegen. Het is een goed geconstrueerd verhaal waarin de spanning langzaam opgevoerd wordt en waarbij je na zo'n 400 pagina's gaat uitzien naar dat ene feitje of die ene gebeurtenis waardoor het verhaal kantelt en de verhaallijn explodeert. Dat gebeurt dus niet. Uiteindelijk wordt datgene waartegen al die tijd juridisch gestreden wordt simpelweg uitgevoerd. Een flinke afknapper, temeer het verhaal wel de mogelijkheid bood om er een echt spannende en onvoorspelbare draai aan te geven (want de echte moordenaar blijft vrij rondlopen en was binnen handbereik). Als je voor de reguliere verhaallijn al 600 bladzijden nodig hebt, ben je als schrijver niet voldoende competent. Voor mij geen Grisham meer.

2 x Simenon

Bij de Slegte voor de naderende boekenleesvakantie een stapeltje Simenon-pockets gekocht. Twee daarvan inmiddels uitgelezen: Het bloedspoor in de sneeuw en Maigret op reis. Het bloedspoor in de sneeuw is een roman (geen maigret-detective!) over een jongen tijdens de bezetting die terloops iemand vermoordt en aan een roofoverval meedoet, en daarna wordt opgepakt. Het is een merkwaardig opgebouwd en in koele stijl geschreven boek waarin de barse natuur van de jongen wordt ontleed. Een rare maar aparte roman, wat ik niet achter Simenon gezocht had. Maigret op reis is een typische Maigret-detective: een beetje ironisch, snel opgezet en niet echt spannend, maar wel onderhoudend. Voor langs het zwembad resteren er nog een paar, ook al twijfel ik nog steeds of ik niet gewoon aan Proust of zo moet beginnen...

Baldwin

Giovanni's kamer van James Baldwin uit 1956 is één van de eerste romans waarin expliciet de liefde tussen mannen centraal staat - en de problemen die die liefde allemaal oplevert. Baldwin schreef echter tegelijkertijd een meesterwerk in compactheid en broeierigheid. Het verhaal is zwaarmoedig en geladen, er hangt voortdurend een bepaalde dreiging. Tegelijkertijd is de stijl bijzonder vloeiend: het verhaal leest als een trein. Knap als je dat zo kunt schrijven!

Harry Bosch-thriller

Zo lees je drie boeken in een week, en zo een hele poos niks. Drukte op het werk en een mislukte poging om door Mogelijkheid van een eiland van Houellebecq heen te komen zorgden ervoor dat het alweer ruim twee weken geleden is dat ik een boek uitlas. Tot vandaag. Vorige week trof ik in de Slegte een pocket van Michael Connelly, van wie ik jaren geleden eens met veel genoegen in het Engels zijn Angels Flight las. Nu dan zijn thriller Kofferdood, waarin eveneens rechercheur Harry Bosch de hoofdrol speelt. Het is een ingenieus verhaal over een moord, de vermeende rol van de mafia, oude liefdes en interne conflicten bij de politie van Los Angeles en de FBI. Het lees allemaal heerlijk weg. Soms denk ik wel eens dat ik in plaats van die soms 'moeilijke' literatuur gewoon eens een poosje louter thrillers moet lezen. Pak de 5-sterren uit de VN-thrillergids en je bent lekker onder de pannen.