25 september 2013

Landleven

En nog maar een deel uit de Russische bibliotheek van Van Oorschot. Ivan Boenin (1870-1953) geldt als een overgangsfiguur in de Russische literatuur: hij stamt uit de grote negentiende-eeuwse traditie en kende Anton Tsjechov, maar hij bleef schrijven tot na de Tweede Wereldoorlog. Na de Russische revolutie verliet hij zijn vaderland en leefde tot aan zijn dood in Frankrijk. Zijn Verzamelde werken deel 1 (er zijn 4 delen) bevat de verhalen die Boenin tussen 1892 en 1913 schreef. Het zijn meestentijds treurige verhalen vol arme boeren en verarmde en aan lager wal geraakte grondbezitters. Eigenlijk gebeurt er in de meeste verhalen niet zoveel. De hoofdpersonen zijn noodgedwongen één met hun huis, dorp, omgeving en de natuur en het hele leven wordt door Boenin als een vorm van afwisseling van de jaargetijden beschreven. Heel af en toe speelt de actualiteit een rol: de jammerlijk verloren oorlog tegen Japan in 1905 en de eerste voorzichtige protesten tegen het tsaristische bewind in 1905 worden terloops genoemd. Maar veelal lijken de verhalen zich in een onbestemd soort eeuwigheid vol hitte, vorst, regen en wind af te spelen. Soms raakte ik de vermeende draad van het verhaal een beetje kwijt, maar je leest deze ook niet voor hun plot; dat is er namelijk meestal niet. De vervolgdelen ga ik zeker ook lezen. Een interessante schrijver, deze Boenin.

08 september 2013

Reiziger

Het is eigenlijk niet uit te leggen waarom, maar voor de muziek van Sergej Prokofiev loop ik niet zo heel erg warm. Ik heb gewoon niet zoveel contact met zijn stijl, iets in die geest. Natuurlijk, er zijn enkele stukken van Prokofiev die ik weergaloos vind: het Tweede pianoconcert en dan vooral die cadens in het eerste deel, het Allegro marcato uit de Vijfde symfonie, de Romance uit de Luitenant Kijé Suite en enkele losse delen uit Romeo en Julia. Om toch meer van deze - voor mij - mysterieuze componist te weten te komen, las ik de vertaalde selecties uit zijn dagboeken gebundeld onder de titel Dagboek 1907-1933. Een keuze, verschenen in de serie privé-domein. In dit boek zijn een zevental blokken uit zijn dagboeken integraal vertaald. Dus niet een paar dagen hier en een paar dagen daar, maar alle dagboekaantekeningen van een hele periode. Vooral het revolutiejaar 1917, zijn reis naar Nederland in 1925 en zijn eerste reis terug naar de Sovjet-Unie in 1927 sinds zijn vertrek negen jaar daarvoor springen in het oog. Prokofiev geeft vooral veel concerten van eigen werk (en heeft daar soms flink moeite mee) en wordt als de de grootste Russische componist van zijn tijd beschouwd. Het is een uitermate boeiend boek dat me na het uitlezen ertoe aanspoorde verstofte cd's uit de kast te halen. Ik moet me toch meer gaan verdiepen in deze componist!

03 september 2013

Hazeldonk

Twee jaar geleden heb ik ruim negen maanden deels part-time, deels full-time bij een uitgeverij in het Belgische Mechelen gewerkt, en ook in de afgelopen maanden was ik er (on)regelmatig. Zowel toen als tot voor kort inclusief enkele overnachtingen per week. De grens bij Hazeldonk (per auto of Thalys) en die tussen Roosendaal en Essen (per gewone trein) passeerde ik talloze keren. Een lieve collega in Mechelen gaf me vorige maand een boek Beste buren waarin negen Belgen over Nederland schrijven en negen Nederlanders over België. Onder hen bekende namen als David van Reybrouck, Geert van Istendael, Charlote Mutsaers en Hugo Camps, maar ook enkele onbekenden. In alle gevallen hadden de auteurs iets met dat andere land voorbij Hazeldonk. Deze collectie geschriften uit 2011 biedt interessante inzichten in de overeenkomsten en verschillen tussen Nederland en België (vooral: Vlaanderen), ofschoon de generalisaties niet van de lucht zijn. Ze zijn deels herkenbaar, maar evenzeer gebaseerd op vermeende feiten en n = 1. Laat ik het bij mezelf houden: sinds ik er werk/gewerkt heb, er onnoemelijk veel heb gelachen, we onze onderlinge verschillen (met plezier) hebben uitvergroot, ik er vrienden heb gemaakt en ik dat (uit Nederlandse ogen) zootje ongeregeld in de openbare ruimte heb weten te waarderen en liefhebben, is dat land onder onze zuidgrens geen land meer 'om snel doorgheen te rijden op weg naar het zuiden.' Eerlijk gezegd twijfel ik dikwijls gevoelsmatig al sterk aan welke kant ik bij Hazeldonk het liefst rijd: richting noord of richting zuid...
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.