31 oktober 2012

Als vanouds

Over de laatste roman van Jeroen Brouwers Bittere Bloemen was ik niet heel enthousiast (zie hier de weblog daarvan), maar in het eerder deze maand verschenen negende deel Feuilletons Restletsels is Brouwers als polemist en literair scherpslijper weer helemaal op dreef. Boeiende stukken over Hermans en Mulisch, en verrukkelijke aanvallen op Brusselmans, Siebelink, het Letterkundig Museum en andere personen en instanties die zich met literatuur bezighouden: het staat er allemaal in. In het achtste feuilletonsdeel Sisyphus' bakens (hier de weblog) rekent Brouwers af met de taalunie; in Restletsels doet hij er nog een schepje bovenop en treedt hij in Cato's voetsporen door op meerdere plaatsen in dit boek aan te geven dat hij van mening is dat de taalunie opgedoekt mag worden. Hoogtepunt vind ik zijn stuk over Jan Siebelink (vanaf blz. 224); ronduit kostelijk. Moge Brouwers ondanks zijn kwalen waar hij hier ook over schrijft nog vele jaren gegeven zijn en die jaren stevig doorschrijvend besteden.

Geheime dienst

In de nieuwste roman van Ian McEwan staat de spionagedienst MI5 centraal. De jonge hoofdpersoon Serena Froma gaat daar na haar studie werken en neemt daar deel aan operatie Suikertand, waarbij schrijvers worden betrokken in de culturele Koude Oorlog met de Sovjet-Unie. In het in de ik-vorm geschreven verhaal blikt zij terug op deze operatie die tijdens de woelige crisisjaren aan het begin van de jaren zeventig plaatshad. Serena wordt verliefd op de schrijver die ze moet beïnvloeden en bespioneren. Voldoende ingrediënten voor een boeiende en vlot leesbare roman. De onderwerpen die McEwan in zijn boeken aansnijdt doen er altijd wel toe, en hij koppelt die grotere maatschappelijke onderwerpen altijd fraai met de beslommeringen van individuen. Toch vind ik deze roman minder diepgaand dan bijvoorbeeld Zaterdag en Aan Chesil Beach (zie de auteursindex voor de weblogs). De boodschap is wat minder krachtig, en het trucje dat McEwan op het einde van het boek toepast is eventjes aardig maar bij nadere beschouwing toch wat te licht. Desalniettemin een boeiend en lekker leesboek, zoals je van McEwan mocht verwachten.

Schijf, piramide of zandloper


Dieetboeken zijn er in overvloed, en ofschoon ik al jaren - met wisselend resultaat - verwoede pogingen doe om mijn gewicht in toom te houden, heb ik me nooit aan diëten overgegeven. Meer bewegen, minder eten: dat is het devies. De voedselzandloper van de Vlaamse arts Kris Verburgh is daarentegen een interessant boek over het veranderen van het voedingspatroon; volgens Verburgh zijn diëten in principe heel slecht. Het primaire doel van zijn adviezen is om het verouderingsproces van het lichaam af te remmen; dat daar ook een afslankende werking van uitgaat is een prettige bijkomstigheid, aldus de auteur. De aloude schijf van vijf (ook wel als piramide voorgesteld) moet het flink ontgelden. Met name brood, pasta, rijst, aardappelen en zuivel zijn volgens Verburgh te ontraden. Havermout bij het ontbijt, veel groente en fruit, noten en vette vis, dat zou de kern van de dagelijkse maaltijden moeten zijn. Verburgh baseert zich hierbij op wetenschappelijke studies uitgevoerd door onderzoekers die hun sporen hebben verdiend en die gepubliceerd zijn in de grote wetenschappelijke tijdschriften van naam. Zijn boek heeft desondanks in medisch-wetenschappelijke kringen de nodige kritiek gekregen, en wie gelijk heeft zal de tijd moeten leren. Ik ben te nuchter om een overtuigend opgeschreven verhaal tot absolute waarheid te bombarderen. Maar dit boek is het lezen en overwegen zeker waard.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.