25 juli 2014

Gin tonic

Naast De oude man en de zee dat ik vorige maand las (zie hier de weblog) is Eilanden in de golfstroom het meest Cubaanse boek van Ernest Hemingway. De driedelige roman werd in de nalatenschap van Hemingway aangetroffen en zo'n tien jaar na zijn dood gepubliceerd. Het is geen onbetwist meesterwerk, maar bevat wel veel couleur locale. In het eerste deel bevindt de hoofdpersoon Thomas Hudson zich op het eiland Bimini, vlakbij Florida. Hij is schilder en leeft een kalm bestaan. Zijn drie zoons komen op bezoek en net als in De oude man en de zee wordt er flinke strijd geleverd met een Marlijn. In het tweede deel, tijdens de Tweede Wereldoorlog, zit Hudson op Cuba, net na de jacht op een Duitse onderzeeër. In het derde deel is hij op jacht naar de bemanning van een gestrande Duitse onderzeeboot. Het boek toont veel verwantschap met het beeld dat van Hemingway zelf is overgeleverd: avontuurlijk, eilanden, zee, vissen, oorlog, vrouwen, bars en veel gin tonic. Ruim de helft van de roman bestaat uit dialogen, van rauw tot intiem. Een apart boek. En nu zelf naar Cuba! (Naschrift een maand later: En hieronder dan de kroeg waar Hemingway in Havana een deel van de dialogen uit dit boek liet plaatsvinden. Het zag er indertijd vast anders uit, maar goed: beter zo dan een kantoortoren op deze plaats. Klik op de foto voor een uitvergroting.)

13 juli 2014

Broers

Van Michael Cunningham las ik alle romans, en iedere nieuwe koop ik direct na verschijnen. Helaas vind ik zijn onlangs verschenen roman niet bepaald zijn sterkste. De sneeuwkoningin gaat over twee broers die in één huis wonen; de ene broer is homoseksueel, de ander heeft een relatie met een vrouw die aan kanker lijdt. De driehoeksverhouding wordt verder gecompliceerd door vrienden en vriendinnen waar je eigenlijk weinig over te weten komt. Dat geldt ook voor de hoofdpersonen; ze draaien om elkaar heen als muggen in een zwerm zonder elkaar echt te raken. Cunningham is sterk in het afpellen van emoties, maar hier blijft alles toch teveel aan de oppervlakte. De indeling in tijd - er liggen soms meerdere jaren tussen de delen - is ongelukkig: eerdere, kleine emoties worden lange tijd later weer als essentieel opgerakeld. Dat maakt het geheel te bedacht en de verhaallijn ongeloofwaardig. Het volgende boek van Cunningham ga ik zeker ook lezen, want hij blijft een schrijver van formaat.

Marlijnen en haaien

Ik schreef onlangs al dat ik me in Ernest Hemingway zou gaan verdiepen; de aanstaande vakantie naar Cuba is daar de aanleiding van. De oude man en de zee is dan natuurlijk de eerste op de lijst. De novelle uit 1951 staat bekend als een van zijn beste boeken en ofschoon ik dat nog niet kan beamen, is het op zichzelf een boekje met enorme vertelkracht. Eerst is daar het lange wachten op die vis die maar niet komen wil, en dan opeens heeft de visser beet en voert hij een dagenlange strijd op leven en dood. Dit verhaal is een toonbeeld van de kunst van het weglaten. Mooi!

07 juli 2014

Mediation

Al eerder kwamen enkele boeken voorbij die ik voor mijn studie mediation heb gelezen. Het hoofdwerk torste ik de afgelopen maanden mee, en las ik kortgeleden uit. Het Handboek mediation is een dikke pil waarin alle aspecten van mediation worden behandeld. Een grote groep auteurs onder hoofdredactie van de voormalige nationale ombudsman Alex Brenninkmeijer laat niets onbesproken. Het is het standaardwerk over mediation, een vakgebied dat uit de VS is komen overwaaien en zich pas sinds een tiental jaren tot een geaccepteerd en zelfs nuttig alternatief voor rechtspraak en andere vormen van conflicthantering heeft ontwikkeld. Eind komende week doe ik de kennistoets - de eerste noodzakelijke stap om me als mediator te vestigen. Dit boek tors ik dus nog even met me mee, waar ik ook ga of sta. Het is zeker geen straf: het boek is goed geschreven, informatief en evenwichtig opgebouwd.

06 juli 2014

Loncin

Ik heb nog vier uitgelezen boeken te beschrijven, dus: vooruit! Ik kende de titel niet, de schrijver niet en toch las ik van dit nog geen jaar geleden verschenen boek de vijftiende druk! Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans is terecht een bestseller. Hertmans kreeg ooit de dagboeken van zijn grootvader in handen, liet ze jaren liggen en las ze pas kort geleden: dit boek is een uitwerking van die dagboeken. Het is een Vlaamse equivalent van (en ook minder belerend dan) De eeuw van mijn vader van Geert Mak, nu zich afspelend op Vlaams grondgebied, beginnend eind 19e eeuw in armoedige omstandigheden in Gent, via de veldslagen van de Eerste Wereldoorlog naar het schilderspalet waar grootvader zijn rust vond. Ook wordt Loncin genoemd, het fort bij Luik dat de Duitsers in 1914 enkele cruciale dagen ophield, en waar ik een paar jaar geleden eens was. Het fort ligt er nog bij als na die fatale inslag van de dikke bertha...
Het boek is een levensbeschrijving vol geluk, gruwelijkheden, puzzelstukken en noodlot, door Hertmans fraai ontrafeld. Je leest het boek ademloos uit. Ik las het een kleine maand geleden, kreeg het cadeau van een vriendin, en gaf het inmiddels al twee keer cadeau aan anderen. Tot slot: het staat groot op het voorplat, en ik snap het nog steeds niet: dit boek heet een Roman te zijn, maar dat is het allerminst. Tenzij zijn grootvader, de dagboeken etc. verzonnen zijn. En dat geloof ik niet.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.