25 februari 2017

Mail

De vorige week verschenen novelle van Ilja Leonard Pfeijffer is geen onbetwist meesterwerk, maar Peachez, een romance is wel een heerlijk droog geschreven verhaal van een professor in de klassieke letteren die op internet de liefde van zijn leven vindt. Ondertussen laat hij de organisatie van een congres op de universiteit in het honderd lopen en wordt het contact met zijn liefde hem uiteindelijk fataal. Dat laatste is al aan het begin van het boek geen geheim meer: de professor schrijft het verhaal in zijn gevangeniscel. Het is de stijl in lange, droge volzinnen vol inhoudelijke precizie die het boek zo aantrekkelijk maakt; ik heb soms erg moeten lachen om die tragikomische stijl. Een verrukkelijk tussendoortje. Tenslotte: ik zoek de cover van het boek bij deze leeslogs altijd via google afbeeldingen. Ik typte eerst alleen Peachez in; dan krijg je precies wat de hoogleraar in het verhaal ook overkwam...

21 februari 2017

Terugblik

Het verscheen al een jaar geleden, werd lovend besproken, maar ik had er nog niet van gehoord, totdat iemand me op Moeders zondag attendeerde. Ook de naam van de Engelse schrijver Graham Swift was mij volledig onbekend. Zo zie je maar: het leven zit vol aangename verrassingen. Moeders zondag is een prachtige novelle dat zich afspeelt op 30 maart 1924, de Engelse variant van moederdag, een onverwacht mooie lentedag vol genot en drama. Kleine tussenzinnetjes maken duidelijk dat het verhaal als een herinnering wordt verteld door een oude schrijfster die inmiddels de negentig is gepasseerd, op die moeders zondag in 1924 een huishoudster van begin twintig. Ook de standsverschillen worden subtiel aan de orde gesteld. Swift schreef een klein meesterwerk vol ragfijne elementen. Literatuur in zijn meest pure vorm.

12 februari 2017

Woord

Het eerste boek van het jaar meteen in het Engels, en omdat ik de pocket die ik voor de vakantie had gekocht tijdens een van de 10 vluchten vergat mee uit het vliegtuig te nemen, duurde het tot na de vakantie voordat ik ermee verder kon, enzovoort. Vandaar dat ik het zo traag uit las. Imperium is de eerste historische roman in een serie van drie over de Romeinse advocaat, politicus en filosoof Cicero (106-43 v.Chr.). Een thriller kun je het boek niet noemen, maar Robert Harris maakte er wel een spannend verhaal van. In het nawoord schrijft hij dat het weliswaar een roman is, maar dat de gebeurtenissen in het boek best wel eens zo gebeurd kunnen zijn. Met andere woorden: Harris heeft zich zoveel mogelijk gebaseerd of wat er aan feiten is overgeleverd en daaromheen een krachtig verhaal gecomponeerd. Cicero strijdt tegen het onrecht, en heeft tegelijkertijd flinke politieke ambities, die hem uiteindelijk in het centrum van de macht brengen. Ondertussen bevind je je als lezer midden in het oude Rome, toen het nog een republiek was en de eerste keizer (Caesar) eveneens als ambitieuze jongeling een bijrol vervult. In de vervolgdelen gaat Caesar een prominenter rol spelen, en ik zie uit naar de confronaties tussen hem en de rechtlijnige Cicero. Het vertelperspectief (Cicero's slaaf en notulist Tiro vertelt het verhaal vanuit zijn herinnering) is een vondst!
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.