18 november 2014

Ting

Eerder dit jaar las ik het zeer indringende en geslaagde Zeitoun van Dave Eggers (zie hier de weblog) en zijn toen al verschenen De cirkel wilde ik zeker ook lezen; nu kwam het ervan. Het is een vlot lezende en boeiende (toekomst)roman over een ict-bedrijf in Californië dat ultieme democratie nastreeft maar zodoende een digitaal totalitair systeem in het leven roept. 'Geheimen zijn leugens', 'Delen is mee-leven' en 'Privacy is diefstal': dat worden de doelen waar het bedrijf en de hoofdpersoon naar streven. Dave Eggers slaagt erin de facebook- en weblog-gebruiker een kritische spiegel voor te houden, en tot ongeveer de helft van het boek was ik flink onder de indruk van het consequent volgehouden opeenstapelen van toepassingen die dat digitale totalitaire systeem benaderen. Maar het boek mislukt helaas door het ontbreken van een plot, terwijl het wel als een halve thriller wordt opgebouwd. Mercer, Kalden en later ook Annie hadden het de hofdpersoon Mae Holland veel lastiger kunnen maken dan ze nu doen. Dan was de boodschap van Eggers op zijn minst even sterk overgekomen, maar was er tegelijkertijd een echt spannend boek geweest dat je zou bijblijven om die dubbele gelaagdheid. Ik waardeer het boek om zijn actuele waarschuwing, maar de vergelijking met 1984 gaat niet op: dat was een veel beklemmender en rijker boek.

05 november 2014

Gedoe

Eerder dit jaar las ik een aardig en hilarisch boek van Tom Sharpe en toen gaf ik aan (zie hier) dat er zo af en toe meer boeken van hem hier zouden passeren. Sneu voor het milieu probeert even hilarisch te zijn als Wilt, maar dat mislukt flink. De aanleg van een snelweg, de huwelijksproblemen van een MP en zijn vrouw en de dadendrang van allerlei randfiguren leveren ongelooflijk veel gedoe op. Dat zou allemaal nog steeds een leuk verhaal kunnen opleveren, ware het niet dat alle actoren steeds hun doelen en werkwijze bijstellen. Op een gegeven moment is er nauwelijks nog een touw aan vast te knopen. De theatershows van John Lanting waren kalme soaps vergeleken bij wat er in dit verhaal allemaal bij elkaar wordt gehaald. Snel maar weer een boek met meer substantie.

01 november 2014

Desertie

Vele jaren geleden kocht ik A Farewell to Arms van Ernest Hemingway, in een poging meer Engels te lezen; en Hemingway gold als relatief makkelijk leesbaar in het Engels. Nou, ik probeerde het in de loop der jaren een keer of drie, maar het lukte me niet de draad van het verhaal te pakken te krijgen. Ik las zijn literaire doorbraak uit 1929 nu in het Nederlands, en nu snap ik goed dat deze Hemingway helemaal niet zo gemakkelijk te lezen is. De dialogen en beschrijvingen zijn schijnbaar eenvoudig, van iedere franje ontbloot, maar daardoor juist veelzeggend en gedetailleerd. Als er de dialogen kortaf zijn, komt het dus neer op een juist begrip ervan en dan telt ieder woord. Afscheid van de wapenen is een prachtige rauwe roman met een geheel eigen klankkleur. De liefdesverhouding tussen de ik-figuur en Catherine en de oorlogshandelingen wisselen stuivertje, en uiteindelijk ontvluchten de geliefden het Italiaanse front. Het verhaal loopt niet goed af, maar het is - net als bij Brouwers eigenlijk, maar dan weer heel anders - vooral de vorm die het boek zo bijzonder maakt.
Meer Leeslog in eerdere maanden - zie de 'archives' in de rechterkolom.